Καλοκαιρινό απόγευμα στα ορεινά της Παλαιάς Πεντέλης. Zέστη και δεκάδες φασαριόζικα τζιτζίκια. Το σπίτι του καθηγητή Θεοδόση Τάσιου, όμως, σε αποζημιώνει με την μαγευτική θέα προς την πρωτεύουσα. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Καστοριά και σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Παρίσι. Σήμερα είναι ομότιμος καθηγητής του ΕΜΠ, μέλος της Ακαδημίας Επιστημών του Τορίνου (Ιταλία) αλλά και επίτιμος διδάκτωρ σε διάφορα πανεπιστήμια. Παράλληλα, είναι πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Μελέτης της Αρχαίας Τεχνολογίας. Έχει δημοσιεύσει 430 επιστημονικές εργασίες και 50 βιβλία σε διάφορες γλώσσες, ενώ του έχουν απονεμηθεί το International Award of Merit In Structural Εngineering από τη διεθνή Ένωση Γεφυρών και Κατασκευών στη Ζυρίχη και το Μετάλλιο της Πόλεως των Παρισίων. Η λίστα των διακρίσεων για τον Θεοδόση Τάσιο είναι ατελείωτη. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα οξυδερκές, ελεύθερο και ανυπότακτο πνεύμα. Ένα κοφτερό μυαλό που φημίζεται για τις αιρετικές και τολμηρές απόψεις του. Καθώς με ξεναγεί στο σπίτι του, νιώθω ότι βρίσκομαι σε μουσείο λαογραφίας. Ένα από τα δωμάτια είναι γεμάτο με βιβλία, σημειώσεις και απλωμένα σχέδια. «Είναι για το βιβλίο που ετοιμάζω για την αρχαία τεχνολογία», εξηγεί. Στο γραφείο του μετά δυσκολίας βρίσκουμε χώρο να καθίσουμε, αφού έως και το τζάκι είναι γεμάτο με φακέλους. Ενθύμια, φωτογραφίες, ένα υπέροχο πορτρέτο της γυναίκας του −η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από λίγο καιρό−, μετάλλια, βραβεία, εφημερίδες και περιοδικά κατακλύζουν το χώρο. Συζητήσαμε αναλυτικά για θέματα της επικαιρότητας, την επιτυχία του «Survivor», τη μοναξιά, τους νέους, τον χρόνο καθώς και για την «απόφαση της θυσίας χάριν της πόλεως, η οποία παραείναι χλωμή σήμερα».
— Έχετε δώσει, τελικά, απάντηση για την κρίση; Είναι δημιούργημα ή οικονομικό αποτέλεσμα;
Κατ’ όνομα, πρόκειται για ένα οικονομικό αποτέλεσμα, με ηθοπολιτικά όμως αίτια. Πάντως, για το συγκεκριμένο ερώτημα θα έπρεπε να υπήρχε ομογνωμία και όχι σχιζογνωμία. Στο παρελθόν ελήφθησαν με πολιτικά κριτήρια κάποιες αποφάσεις, αλλά τα αποτελέσματα μόνο τώρα είναι ορατά. Άρα, η επιστήμη, και όχι η πολιτική, είναι εκείνη που θα έπρεπε να απαντά στο πού οφείλεται η κρίση. Κατά την ταπεινή μου αντίληψη, αντλεί την αιτία της από τη συσσώρευση αδυναμίας για τη συγκρότηση μιας αλληλέγγυας και αποδοτικής κοινωνίας. Αντί να λύνουμε το οικονομικό πρόβλημα με αύξηση της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας, της γνώσης και της αλληλεγγύης, εμείς το λύναμε με εξωτερικό δανεισμό. Ανατρέξτε στην Ιστορία και θα διαπιστώσετε ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης είχαν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη συνεχή πίεση της μίας ομάδας του ελληνικού λαού έναντι της άλλης − και όλο αυτό το καλλώπιζαν φορώντας του το όνομα «αγώνας». Όχι βέβαια ενάντια σε νεφελώματα, όπως το διεθνές κεφάλαιο, αλλά ενάντια στα συμφέροντα του άλλου. Συγκεκριμένα, η οικονομική κρίση οφείλεται στον επικίνδυνο συνδυασμό μιας ανοργάνωτης κοινωνίας, μιας οικονομικής ασάφειας, μιας σημαντικής έλλειψης αλληλεγγύης κι ενός ξέφρενου εξωτερικού δανεισμού. Μια προφανής απουσία του αισθήματος της ευθύνης αλλά και της εκμετάλλευσης που έκανε η προηγούμενη γενιά σε βάρος της επόμενης. Έγραφαν τα πλακάτ στις πορείες «αγωνιζόμαστε για το δίκαιο όλων» και τελικά, αν έξυνες ελαφρώς την μπογιά του πλακάτ, αποδεικνυόταν ότι «αγωνιζόμασταν για να περνάμε καλά» εις βάρος των επόμενων που θα πληρώνουν τα δάνεια. Ζήσαμε, λοιπόν, λαμπρές θεατρικές παραστάσεις του πολιτικού μας προσωπικού. Πρέπει να ήταν κάποιος παράφρων ώστε να μην προέβλεπε ότι θα φτάναμε στο σημείο όπου έχουμε βρεθεί σήμερα. Και το χειρότερο είναι πως δεν μας άρεσε και δεν θέλαμε ποτέ να ακούσουμε ότι ερχόταν το κακό. Θυμηθείτε το εμβληματικό περιστατικό Γιαννίτση.
