Η φράση: «Οἷα ἠὼ, ὦ υἱέ, ἀεὶ εἶ» (μτφρ.: «σαν την αυγή, γιέ μου, είσαι πάντα») είναι ορθή ΚΑΙ γραμματικά ΚΑΙ συντακτικά! Το τελευταίο «εἶ», δεν είναι ευχετική ευκτική) γιατί αν ήταν τέτοια, θά γραφόταν «εἰῃς» (= εἴθε να είσαι, μακάρι να είσαι)! Αν ήταν υποτακτική, τότε θα ήταν: «ᾖς»! Το «εἶ», εδώ, είναι οριστική και δηλώνει μια διαπίστωση, μια πραγματικότητα: η μάνα διαπιστώνει πως ο γιος της είναι γερός, δυνατός σαν τη σφριγηλή και πολλά υποσχόμενη αυγή! Το «Οἷα», δεν είναι αναφορική αντωνυμία, αλλά επίρρημα (= όπως, σαν, με τέτοιο τρόπο)!
Οι αρχαίες μητέρες, οι παλιές γιαγιάδες, δεν ασχολούνταν με την τεχνητή νοημοσύνη και τα φύλα … ! Ήθελαν τα παιδιά τους πάντα υγιή και παλληκάρια για να μπορούν να πολεμούν για την πατρίδα! Σαν την αυγή που είναι γεμάτη σφρίγος, όχι σαν εμάς τους αποχαυνωμένους ψευτοδιανοούμενους … !
Αυτό είναι το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας που εμείς καταστρέψαμε, δυστυχώς, καταργώντας τα αρχαία ελληνικά! Τώρα, αν κάτι δεν είναι καταγεγραμμένο (που κι αυτό ΔΕΝ είναι σίγουρο), δεν σημαίνει πως δεν ειπώθηκε ποτε, γιατί δεν σημαίνει (και δεν είναι λογικό), ότι κάτι που δεν είναι καταγεγραμμένο, αυτό δεν συνέβη! (;)Δήλαδή τα πάντα που συνέβησαν στην αρχαιότητα, είναι και καταγεγραμμένα; Κύριε ελέησον … !
Επίσης, το όνομα «Ἠὼ» συναντάται και ως «Ἠὼς», για την Αυγή! Οπότε το «Ἠώ», ισχύει και ως αιτιατική και ως ονομαστική (ἡ Ἠώ, τῆς Ἠοῦς, τῇ Ἠί, τὴν Ἠώ, ὦ Ἠώ)!
Όσον αφορά στη χασμωδία που αναφέρει το άρθρο, η αρχαία ελληνική γλώσσα ΠΟΤΕ δεν συναιρεί τις συλλαβές, ενώ, αντίθετα η νέα ελληνική (που είναι «”εξελιγμένη”» γλώσσα(;?!) τις συναιρεί (συγκοπή, έκθλιψη, απαλειφή, κράση κ.λπ.).
Χριστόφορος Τσαγγαρίδης
Λευκωσία, ΚΥΠΡΟΣ
