Κατά τη γνώμη μου –και όπως εν καιρώ είχα εκφράσει- το ΒΑΣΙΚΟ στοιχείο που θα χαρακτήριζε μια συμφωνία ως «επικερδή για την χώρα» θα ήταν η λύση της βιωσιμότητας του χρέους. Ως σημαντικό στοιχείο προς την ίδια κατεύθυνση θα ήταν και η διανομή των μνημονιακών βαρών κατά 70% στα πιο εύρωστα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας.
Από μια πρώτη ματιά, φαίνεται πως το πρώτο ΔΕΝ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ και το δεύτερο ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΠΕΤΕΥΧΘΗ…
Αναλυτικότερα:
ΠΡΩΤΟ: ΧΡΕΟΣ, ΜΕΤΡΑ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Το ότι το χρέος δεν πρόκειται να διευθετηθεί πριν τον Ιούλη του 2018 (την λήξη δηλαδή αυτού του προγράμματος χρηματοδότησης του χρέους) είναι προφανές από το ίδιο το ύψος (86 δις) του πακέτου/ομπρέλα. Τίποτα δεν θα αλλάξει στο ύψος των δόσεων που θα πρέπει να εκταμιεύονται από ESM/IMF μέχρι τουλάχιστον το 2018. Οι ίδιες υπέρογκες μη-υποφερτές (επαχθείς) δόσεις θα πρέπει να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των δανειστών, όλο αυτό το διάστημα.
Παράλληλα, με τον νέο αυτό δανεισμό το ελληνικό δημόσιο χρέος ΕΚΤΟΞΕΥΕΤΑΙ στο 220% του ΑΕΠ, δημιουργώντας ακόμα χειρότερες προϋποθέσεις για την απελευθέρωση της χώρας από τις μνημονικές δεσμεύσεις, οι οποίες, ας μην το ξεχνάμε απαιτούνται αποκλειστικά και μόνο για την εξυπηρέτηση ενός ΠΡΟΦΑΝΩΣ μη-βιώσιμου χρέους!
Μιλάμε δηλαδή για έναν φαύλο κύκλο δανεισμού για την εξυπηρέτηση ενός χρέους που ΣΥΝΕΧΩΣ αυξάνεται και είναι βέβαιο πως θα απαιτήσει νέα μνημονιακά μέτρα και νέο δανεισμό σε τρία –το πολύ- χρόνια (αν όλα πάνε «καλά»)…
Δεν θα μπορούσα να μην σημειώσω εδώ πως όλη αυτή η ατέρμονη διαδικασία, αποτελεί και ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ των λαών της Ευρώπης, τους οποίους κοροϊδεύουν οι ευρωναζί από το 2012, πείθοντάς τους να στηρίζουν ένα προφανώς μη-βιώσιμο χρέος. Και την ευθύνη για αυτή την εξαπάτηση την έχει κατά κύριο λόγο η Γερμανία και οι κύκλοι που εκφράζονται μέσα από την ηγετική της ομάδα.
Είναι επίσης γενική η αναγνώριση πως τα μνημονιακά δημοσιονομικά μέτρα, που πρέπει να παρθούν ώστε να μας δώσουν οι δανειστές το νέο πακέτο χρηματοδότησης του μη-βιώσιμου χρέους μας, ΕΙΝΑΙ ΥΦΕΣΙΑΚΑ και θα προκαλέσουν ασφυξία τόσο στα λαϊκά στρώματα, όσο και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Οι επιπτώσεις στην λαϊκή οικονομία θα είναι καταστροφικές.
Το δε «αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ» των 35δις, είναι αμφίβολο αν θα φτάσει στην πραγματική οικονομία και είναι μάλλον βέβαιο ότι θα πάει και πάλι στους ίδιους (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού…) που απορρόφησαν και τα προηγούμενα δισεκατομμύρια των ΕΣΠΑ μέσω της εξαπάτησης των ΣΔΙΤ. Μόνο μερικά ψίχουλα (από μισθούς πείνας) θα πέσουν κάτω από το τραπέζι όπου θα γίνει το μεγάλο φαγοπότι.
ΔΕΥΤΕΡΟ: ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Αν κάτι έγινε προφανές από την 5μηνη αυτή διαπραγμάτευση είναι η ύπαρξη ενός ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ εκ μέρους των ευρωναζί για την μετάλλαξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα μόρφωμα σε μια αντιδιαμετρική θέση σε σχέση με την Ευρώπη των Λαών. Το βασικό όπλο για το στήσιμο της Ευρώπης των τραπεζών είναι το ΕΥΡΩ και δομικό στοιχείο της το ΧΡΕΟΣ. Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Handelsblatt το συνολικό ευρωπαϊκό χρέος είναι περίπου στο 95% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ (13δις)! Της Ιταλίας το χρέος έφτασε πλέον το 132,5% και παρότι είναι προφανώς μη-βιώσιμο «κάνουν την πάπια» για να μην τιναχτούν όλα ανεξέλεγκτα στον αέρα. Το ίδιος και της Πορτογαλίας. Της Γαλλία γύρω στο 100%, της Ισπανίας γύρω στο 110% όπως και του Βελγίου!
Το βραχυπρόθεσμο σχέδιο των ευρωναζί είναι η δημιουργία ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ στην περιφέρεια (capital-control, bank-run) στην περιφέρεια, έτσι ώστε όλες οι αποταμιεύσεις να μεταφερθούν σε γερμανικές, λουξεμβουργιανές και ελβετικές τράπεζες. Και αν στην Ελλάδα, οι καταθέσεις είναι επί το πλείστο παρασιτικές ή στην καλύτερη εμπορικές, ένα ανάλογο φαινόμενο στην Ιταλία, την Ισπανία ή την Γαλλία θα προκαλούσε ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ των χωρών αυτών, μετατρέποντάς τες σε απόλυτα εξαρτώμενες –από την Γερμανία- οικονομίες.
Το συμπέρασμα από αυτή την προοπτική είναι μάλλον ΑΒΙΑΣΤΟ:
Η Ευρώπη αυτή έχει ημερομηνία λήξης!
Το πολιτικό ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον κάθε πολίτη (Ευρωπαίο, Έλληνα κοκ) και ειδικότερα στην ελληνική κυβέρνηση είναι:
Με ποια τακτική μπορούμε να αντιπαρατεθούμε με αυτό το νομικό, θεσμικό και οικονομικό τέρας;
Η μία επιλογή λέει το εξής:
-Από τη στιγμή που είναι δεδομένο πως έχει «ημερομηνία λήξης», υποχωρούμε, περιμένουμε να αλλάξουν οι συνθήκες και οι συσχετισμοί και μετά κάνουμε την αντεπίθεση με καλύτερους όρους και με μικρότερο κόστος για τους λαούς, γιατί κόστος θα υπάρξει, ας μη κοροϊδευόμαστε.
Η άλλη επιλογή λέει:
– Η ισορροπία με την οποία ακόμα και τώρα το ευρωτέρας στέκεται είναι επισφαλής. Γινόμαστε Κούγκι ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, προσπαθούμε να επιβιώσουμε ως λαός σε συνθήκες πολέμου, αλλά σε έξη μήνες οι φόβοι κατάρρευσης που εξέφρασαν οι Ολάντ/ Ρέντσι, θα επιβεβαιωθούν και έτσι θα διαλυθεί μια ώρα αρχύτερα αυτό το οικοδόμημα του τρόμου.
Απ ότι φαίνεται, η ελληνική κυβέρνηση (και ιδιαίτερα ο Αλέξης Τσίπρας) έχει επιλέξει την πρώτη λογική.
Γνώμη μου είναι πως ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ.
Μπορεί με την πρώτη επιλογή να κερδίζεις πολιτικό χρόνο, αλλά τον πληρώνεις με ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος και γνωστό (λόγω εμπειρίας πλέον…) κοινωνικό κόστος.
Ας τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους:
– Κάποιοι πλούσιοι θα γίνουν ακόμα πλουσιότεροι και οι περισσότεροι φτωχοί, φτωχότεροι.
– Οι εργασιακές σχέσεις θα πάνε ακόμα πιο πίσω από τον μεσαίωνα
– Κατοικίες και υπάρχοντα των μικρομεσαίων θα πάνε στο Ειδικό Ταμείο του ΤΑΙΠΕΔ (ως κατασχεμένη και πλέον… δημόσια περιουσία).
– Θα πρέπει να ξαναμπούν τα κάγκελα γύρω από τη Βουλή για να εμποδίζουν τις διαμαρτυρόμενες μάζες να εισβάλουν σε ένα «κουρδιστό» Κοινοβούλιο που θα εγκρίνει νύχτα την καταδίκη του λαού.
– Θα πρέπει να επιδοτηθούν τα κωλοκάναλα για να υπνωτίζουν τον λαό! Πιθανώς να μπουν και περιορισμοί έκφρασης στα κοινωνικά δίκτυα, ακολουθώντας το δεδικασμένο του «Οσίου Παστίτσιου».
– Θα ξεπλυθούν όλα τα βοθρολήμματα της πολιτικής και οι παραπόταμοί τους. Η συνέχιση των ίδιων πολιτικών, θα οδηγήσει στην αναβάθμισή τους σε «ήρωες πατριώτες», αφού μέχρι και ο… Τσίπρας αναγκάστηκε να κάνει ίδια με εκείνους!
Για να μην τα πολυλογώ, το πολιτικό κόστος θα είναι η ολική αποσύνθεση του ονείρου της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Άλλωστε η Ιστορία διδάσκει πως όποιος ακούμπησε μνημόνιο, ΕΞΑΫΛΩΘΗΚΕ σε χρόνο dt!
Το μόνο που θα επαναλαμβάνουν μονότονα τα κυβερνητικά στελέχη θα είναι τα λόγια του Γιωργάκη, του Βενιζέλου, του Καρατζαφέρη, του Κουβέλη, του Σαμαρά και αντίστοιχων ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΤΩΜΑΤΩΝ. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος», «Αμάρτησα για την Πατρίδα», «Ουδείς αναμάρτητος»!
Το πιθανότερο δε είναι, πως όταν επαληθευθεί η αρχική ανάλυση για «ημερομηνία λήξης του ευρώ», τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελεί πλέον μια γελοία ανάμνηση τύπου ΔΗΜΑΡ.
Εν ολίγοις κατά την επιμελούμενη φάση της κατάρρευσης του ευρώ, υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος τη χώρα μας να αναλάβουν να την ξαναστήσουν, δυνάμεις τη ανωμαλίας πάνω σε ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ και μάλιστα με λαϊκή επιταγή!
Δική μου επιλογή λοιπόν, (μέσα από την ασφάλεια της ασημαντότητάς μου, αλλά με το θάρρος της πολιτικής μου ανάλυσης) θα ήταν η δεύτερη λύση:
Η ΡΗΞΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ! – Στη βράση κολλάει το σίδερο!
Θα ήθελα ο πρωθυπουργός ΜΟΥ να έσκιζε την πρόταση των δανειστών, καθότι είναι χειρότερη από αυτήν που απέρριψε το 62% του λαού πριν από 8 ημέρες.
Παρεμπιπτόντως:
Το δεύτερο ερώτημα του δημοψηφίσματος ήταν ΣΑΦΕΣΤΑΤΟ.
Ο λαός αρνήθηκε την έκθεση βιωσιμότητας του χρέους!
Υπάρχει στην συμφωνία μια αντίστοιχη έκθεση που να κηρύσσει το χρέος ΜΗ-ΒΙΩΣΙΜΟ;;;
Γιατί αν δεν υπάρχει, τότε το πραξικόπημα, ενάντια στην λαϊκή κυριαρχία το πράττει η Αριστερά και αυτό θα το γράψει με μαύρα γράμματα η Ιστορία!
Θα ήθελα ο πρωθυπουργός ΜΟΥ να γύρναγε άμεσα στη χώρα μας για να οργανώσει την αντίσταση του λαού μας, με μέτρα όπως:
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ: Άμεση διαγραφή όλων των χρεών προς τράπεζες, ταμεία, δημόσιο μέχρι το ύψος των 100.000 ευρώ, ώστε να επανεκκινηθεί η οικονομία.
ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ: Όλοι οι άνεργοι να προσληφθούν ως συμβασιούχοι σε δημόσιους φορείς, ΟΤΑ κλπ για την τέλεση κοινωνικών και δημόσιων έργων. Η ανεργία να πέσει άμεσα στο 0%.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Να ανασυνταχτεί η παραγωγή, αγροτικά προϊόντα, κτηνοτροφία, ιχθυοκαλλιέργεια, τυποποίηση, υφαντουργία, ένδυση, υπόδηση, μεταλλεύματα, τουρισμός, υπηρεσίες που να στηρίζουν όλα τα προηγούμενα.
ΝΟΜΙΣΜΑ: Να διατεθούν ηλεκτρονικές κάρτες με εθνικό νόμισμα σταθερής ισοτιμίας με το ευρώ. Όλες οι συναλλαγές θα γίνονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ μέσω αυτών. Οι συσκευές (ηλεκτρονικά πορτοφόλια) θα παρέχονται στις επιχειρήσεις με συμβολικό κόστος και θα υπάρχουν για δημόσια χρήση σε όλα τα τραπεζικά καταστήματα.
ΤΡΑΠΕΖΕΣ: Κρατικοποιούνται όλες οι τράπεζες και μετατρέπονται η κάθε μια σε «ειδικού σκοπού» με συγκεκριμένη στόχευση (δημόσιο στεγαστικό πρόγραμμα, βιοτεχνική/βιομηχανική ανάπτυξη, γεωργική ανάπτυξη, τουριστική ανάπτυξη).
ΧΡΕΟΣ: Εφαρμογή της απόφασης της Επιτροπής της Βουλής για το χρέος. Πτώχευση, παύση εξυπηρέτησης του, αντίστοιχη με την Αργεντινή διαδικασία μέσω του λεγόμενου Paris-club για διαγραφή του 75% του χρέους. Μέσα σε λίγους μήνες -με το χρέος κάτω από το 50% του ΑΕΠ- οι Αγορές θα κάνουν ουρά για να μας δανείσουν, όπως πχ γίνεται τώρα με την Αργεντινή.
ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩΠΗ: Παραμονή τόσο στο ευρώ, όσο και στην ΕΕ, μπλοκάροντας όπου είναι δυνατόν τις διαδικασίες των μηχανισμών. Κινηματική σύνδεση με τις προοδευτικές δυνάμεις σε κάθε κράτος της ΕΕ και οργάνωση της αντεπίθεσης των λαών απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Εδώ να εκθέσω μια αξιωματική παραδοχή: Η μαρξιστική ανάλυση δεν μπορεί να κυοφορήσει -σε καμία των περιπτώσεων- συμπεράσματα του τύπου «βγαίνω από την ΕΕ».
Η μαρξιστική ανάλυση μπορεί να οδηγήσει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ένα συμπέρασμα: ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΕΕ!
Διαφορετικού είδους προσεγγίσεις, αποτελούν θλιβερές παραχαράξεις του Μαρξισμού και του Προλεταριακού Διεθνισμού. Η εργατική τάξη ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ να αγωνίζεται στο γήπεδο της αστικής τάξης για την διεκδίκηση της εξουσίας. Λύσεις του στυλ «να κάνουμε πρώτα σοσιαλισμό στην …Ελλάδα!» ή ξέρω ‘γω …γιατί όχι και στην …Κορινθία… είναι αστείες…
Το γήπεδο των αγώνων το έχει με σαφήνεια χτίσει η ευρωελίτ και λέγεται ΕΕ. Οι εργατικές τάξεις αυτών των χωρών, ήδη έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται (εξ ου και η συμπαράσταση στην Ελλάδα) πως μόνο ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε να τους νικήσουμε. Κάθε απομονωτική θέση θα είναι αντιπαραγωγική, ανιστόρητη και αντιμαρξιστική.
ΤΡΙΤΟ: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ.
Η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να αποδεχτεί υπό το κλίμα του φόβου που δημιούργησε η τραπεζική αργία και η νομισματική ασφυξία, αν και κατανοητή, αν και δεν στερείται λογικής, είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.
Θα οδηγήσει σε ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ την Αριστερά και σε ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ απογοήτευση, εκμαυλισμό και τυχοδιωκτισμό τον ελληνικό λαό.
Η επιλογή αυτή οδηγεί σε μια πορεία, εξαθλίωσης, αποκλεισμού, καταστολής, βίας, η οποία απλά θα βάλει στο περιθώριο την Αριστερά. (Το ΚΚΕ έχει αυτό-εξαιρεθεί εδώ και πολλά χρόνια από τον πολιτικό στίβο, περιμένοντας σαν τους Χιλιαστές τη Δευτέρα Παρουσία… ο δε ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα παράξενο μίγμα τροτσκιστικών ομάδων που.. ασπάζονται την βασική σταλινική θέση «σοσιαλισμός σε μία χώρα!»).
Ας λέμε πλέον τα πράγματα με το όνομά τους:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τίμησε ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ σερί την εντολή που έλαβε από τον (αναγκαστικά) ριζοσπαστικοποιημένο ελληνικό λαό. Αδιαφόρησε για την επιλογή του 62% των πολιτών να πουν ΟΧΙ στο φόβο, ΟΧΙ στους εκβιασμούς, ΟΧΙ στη λιτότητα, ΟΧΙ στο ξεπούλημα, ΟΧΙ στην υποτέλεια.
Υπέκυψε σε εκβιασμούς, φοβήθηκε, θα επιβάλει λιτότητα, θα ξεπουλήσει ακόμα και τα κατασχεμένα σπίτια των πολιτών μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, φόρτωσε με άλλα 86δις ευρώ χρέος τον λαό, γονάτισε μπροστά στην ισχύ των τραπεζιτών…
Ο Ουμπέρτο Έκο, την εποχή της κατάρρευσης του «υπαρκτού» στο τέλος της δεκαετίας του ‘80, μέσα στην ιδεολογική θολούρα μας, είχε απαντήσει στην ερώτηση «Ποιος είναι Αριστερός, σήμερα;». Και είχε απαντήσει:
« – Αριστερός είναι εκείνος που όταν οι ισχυροί του λένε να πει ΝΑΙ, αυτός λέει ΟΧΙ!»
Σπαράζει η καρδιά, ματώνει η ψυχή, αλλά ατσαλώνεται η θέληση. Έτσι νοιώθω προσωπικά την έννοια του Αριστερού.
Νέοι αγώνες ανοίγονται μπροστά μας, πάνω σε νέους δρόμους.
Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς, μπορεί να μην εκπλήρωσε τους προγραμματικούς της στόχους, έκανε όμως κάποια θετικά πράγματα, αν και τα περισσότερα από αυτά θα αναγκαστεί από τους δανειστές να τα πάρει πίσω.
Αποτελεί όμως μέρος της συλλογικής εμπειρίας του εργατικού κινήματος, τόσο του ελληνικού όσο και των λαών της Ευρώπης.
Αναδείχτηκαν τα όρια της, τα οποία επί το πλείστο τέθηκαν από την ίδια την «κιτς» σύνθεση της, που ήταν διανθισμένη με ετερόκλητα στοιχεία της «αριστερής μπουρζουαζίας» και της «μικροαστικής ιντελιγκέντσιας».
Προχωράμε μπροστά, πυξίδα μας πρέπει -τώρα παρά ποτέ- να παραμείνουν η οργάνωση της ταξικής πάλης, ο Πατριωτισμός και η Δημοκρατία.
Μια πρόταση που θα μπορούσε να δώσει προοπτική νίκης στο εργατικό κίνημα, είναι η ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, η δημιουργία ενός πραγματικά ριζοσπαστικού μετώπου, στο οποίο να βρουν χώρο δημιουργικής και δημοκρατικής συνεννόησης και δράσης όλες οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται την ιστορική ευθύνη τους.
Ένα πολιτικό υποκείμενο που από τη μία να ΜΗΝ κουβαλάει μέσα του όλα εκείνα τα βαρίδια του μικροαστισμού, της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού, αλλά από την άλλη να είναι διαθέσιμο ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή με βάση προγραμματικές συμφωνίες να επιτυγχάνει έστω μικρούς στόχους, αλλά προς μια σαφή κατεύθυνση.
Να καθοδηγήσει τους εργαζόμενους στην αντίσταση ενάντια στα εξοντωτικά μέτρα που θα αναγκαστεί να εφαρμόσει η (μνημονιακή πλέον…) κυβέρνηση.
Να αναλάβει την οργάνωση του λαού, για μια συντεταγμένη και με σχέδιο δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας.
Δημήτρης Βουζουναράς
