Και τώρα, τουλάχιστον τώρα, ορισμένοι πάψτε να μιλάτε για τον Γιώργο. Άφησα να περάσει λίγο το πρώτο σοκ από τη θλιβερή είδηση …
Παράλληλα είδα όμως και ανθρώπους να γράφουν για τον Γιώργο με αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα που βγάζουν από τα ρούχα του ακόμα και ορκισμένο μοναχό σε κελί βουνίσιου βράχου …
Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι και θα τους παρακαλέσω να σιωπήσουν. Το Γιώργο τον είδα τελευταία φορά εντός θεατρικού χώρου στη σκηνή της Αρσινόης, στο Κέντρο Νέων Κορινθίας, εκεί που παίχτηκε εξαιρετικά η παράσταση “Les Bonnes” του Jean Genet. Ο Γιώργος ήρθε στην παράσταση με το καροτσάκι του λόγω του προβλήματος που τον ταλαιπωρούσε. Συγκλονίστηκα βλέποντας πολλά από τα θεατρικά του παιδιά να τον πλησιάζουν και να του εύχονται, αποκαλώντας τον “Δάσκαλο”. Και εκείνος με ευγένεια, καμάρωνε γιατί ήταν γενιές και γενιές Κορινθίων που ασχολήθηκαν ερασιτεχνικά με το θέατρο εξαιτίας του. Αργότερα τα λέγαμε και πάλι στο δρόμο, στάθηκε όρθιος, με κόπο αλλά ξαναστάθηκε και με το γνωστό χαμόγελο, αλλά και το καυστικό του χιούμορ συνεχίσαμε τις κουβέντες μας.
Ποτέ δεν ξεπέρασε τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι αποφάσισαν να “ξηλώσουν την ομάδα του και να την πετάξουν σε ένα υπόγειο” όπως μου έλεγε. Κάθε φορά που μου μιλούσε γι’ αυτή την ιστορία τα μάτια του γέμιζαν καημό. Κάθε φορά, το είχε ανάγκη, μου μίλαγε ξανά και ξανά για το πως βρήκε πεταμένα όλα τα ρούχα του βεστιαρίου του, πεταμένα στα σκαλιά του υπογείου, για το πως πετάχτηκαν φυλλάδια, βιβλία, ντεκόρ, σχεδόν κλοτσηδόν … Λίγο μετά επανερχόταν … Και πάλι με χαμόγελο … Και μεταξύ σοβαρού και αστείου μου έλεγε για τα άλλα “χάλια” όπως μου τα ονόμαζε …
Τα “χάλια” των υποδείξεων … Γιατί ο Γιώργος ήταν θεατράνθρωπος πανελλαδικής κλάσης και βεληνεκούς. Αφιερώθηκε στο ερασιτεχνικό θέατρο για να βοηθήσει. Και η πίκρα του ήταν ότι κάποιοι τον αντιμετώπιζαν ως υπάλληλο, του μέτραγαν το ωράριο, την ώρα προσέλευσης …
“Μα κοιτά κανείς το βράδυ τι ώρα τελειώνω πρόβα και με περιμένει το παιδί μου για μια καληνύχτα που πολλές φορές δεν την προλαβαίνω ;”, μου έλεγε … Τα πιο τελευταία “χάλια” για τα οποία μου μιλούσε ήταν οι υποδείξεις για το τι παραστάσεις θα ανεβάσει …
“Είμαι μια ζωή στο θέατρο”, μου έλεγε … “Είναι δυνατόν να μου λένε τι να ανεβάσω ;” …. “Είναι δυνατόν να λειτουργήσω έτσι ;”
…. Η ουσία είναι ο τόπος μας δεν τίμησε όπως του άξιζε τον Γιώργο Τζαβάρα σε αντίθεση με άλλους “υμέτερους” που μπούκωσαν με χρηματοδοτήσεις και εξυπηρετήσεις.
Αλλά ο Γιώργος γέμιζε κάθε φορά που ένιωθε το σεβασμό από τα παιδιά του, από όλους τους ανθρώπους τους οποίους “δίδαξε”, από τους πολίτες που παρακολούθησαν το έργο του. Και θα παραμείνει ανεξίτηλος.
Αντίο Γιώργο. Αντίο.
