Η Αναστασία , κόρη του Τάσου Ισαάκ, μπροστά στον τάφο του πατέρα της, μετά την πορεία των μοτοσυκλετιστών την περασμένη Κυριακή.
Φωτογραφία ΚΥΠΕ
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Η πορεία των μοτοσικλετιστών, από την Πύλη του Βραδεμβούργου μέχρι την Δερύνεια, θέλησε να ταρακουνήσει τα «λιμνάζοντα νερά» στην Κύπρο. Καλοκαίρι του 1996.
Ήταν μια προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.
Ήταν, όμως και μια προσπάθεια να «παρασύρει» και την κυπριακή κοινωνία σε μια εκδήλωση ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή. Να ξαναμπεί το ΔΕΝ δίπλα στο ΞΕΧΝΩ.
Ήταν μια αιματοβαμμένη εκδήλωση. Παρά τις προσπάθειες- και από πλευράς της κυβέρνησης, για ματαίωση της εκδήλωσης, αυτή πραγματοποιήθηκε.
Οι μοτοσυκλετιστές, περίπου 7000, είχαν συγκεντρωθεί στο Μακάρειο Στάδιο στη Λευκωσία και ξεκίνησαν για τη Δερύνεια. Οι διαδηλωτές έφθασαν στη Δερύνεια. Πέρασαν στη νεκρή ζώνη.
Οι Τούρκοι, που εκτόξευαν απειλές, έστειλαν «προκεχωρημένες δυνάμεις» τους «Γκρίζους Λύκους» με ρόπαλα και πέτρες. Ο Τάσος Ισαάκ, ένας νέος άνθρωπος, κάτοικος της περιοχής, έδωσε το παρόν του. Είχε περάσει με τους υπόλοιπους στη νεκρή ζώνη. Είχε κάποια στιγμή προσπαθήσει και τα κατάφερε να απελευθερώσει ένα νεαρό από τα χέρια των αγριεμένων «Γκρίζων Λύκων». Στη συνέχεια τον περικύκλωσαν και άρχισαν να τον κτυπούν μέχρι θανάτου. Οι εικόνες τρομακτικές. Όλο το μίσος και ο φανατισμός στα οπλισμένα με ρόπαλα χέρια των εθνικιστών.
Τον σκότωσαν γιατί; Επειδή ήθελε ελεύθερη πατρίδα. Επειδή ήταν Έλληνας; Ένας νέος, που είχε μπροστά του μια ολόκληρη ζωή, που περίμενε τη γυναίκα του να γεννήσει, έχασε τη ζωή του. Ένα μήνα μετά γεννήθηκε η κορούλα του, η Αναστασία.
Το μωράκι, το χελιδοκάνι που τραγουδήθηκε από τη Χαρούλα. Η Αναστασία, που πρωτοστατεί στις αντικατοχικές εκδηλώσεις.
