Ένα και να… καίει λοιπόν. Ακριβώς όπως το είχαμε προβλέψει από το μεσημέρι στο άρθρο «Εδώ είναι… ΛΕΩΦΟΡΟΣ». Ο Παναθηναϊκός μέσα στο κλουβί δεν μασάει από τίποτα και από κανέναν. Είναι άλλη ομάδα, είναι ικανός να καταπιεί και να σμπαραλιάσει τον οποιονδήποτε.
Μπορεί να είναι πεσμένος και χτυπημένος και εκ των έσω και από τις εγκληματικές οργανώσεις και από τις βρωμερές συμμαχίες του «Κούλη» και δεν ξέρω εγώ από τι άλλο, όμως κάποια πράγματα όπως η ψυχή και η φανέλα ΔΕΝ αγοράζονται με τα λεφτά όλου του κόσμου. Ούτε καν με τα… κλεμμένα. Ο Παναθηναϊκός απέδειξε για μια ακόμη φορά πως μέσα στο γήπεδο του ΑΠΑΙΤΕΙ τον σεβασμό. Και όποιος δεν τον σέβεται θα τον φοβάται. Θα τον ΠΡΟΣΚΥΝΑ, θα φεύγει με το κεφάλι κάτω και τον σβέρκο κόκκινο. Απλά, μάγκικα και πάνω απ’ όλα ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΑ.
Θα πω και κάτι ακόμη. Είναι τυχαίο που αν ρωτούσες πριν το ματς δέκα Παναθηναϊκούς και οι δέκα θα σου έλεγαν πως έχουν θετικό προαίσθημα; Μπορεί σε κάποιους να έμοιαζε με «θράσος» λόγω του «ακόμη και έτσι», αλλά είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ. Είπαμε το βάρος της φανέλας ζυγίζει τόνους και ειδικά όποιος έχει ζήσει πράγματα και έχει παραστάσεις με αυτόν τον σύλλογο αρνείται να συμβιβαστεί. Ακόμη και έτσι. Είναι αυτό που λέμε για να περάσει κάποιος θα πρέπει να το κάνει μόνο πάνω από το πτώμα σου. Όμως… Ο ΠΑΟ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ!
Δεν υπάρχουν λόγια να μιλήσεις για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΑΓΚΑ Μαρίνο Ουζουνίδη και πόσο αρσενικά κρατάει όρθια την ομάδα του. Ούτε για την ψυχή ποδοσφαιριστών που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει αύριο, ούτε φυσικά και για τον φανταστικό λαό του τριφυλλιού που συσπειρώθηκε τρελά στα δύσκολα, σήκωσε ασπίδα προστασίας και δεν αφήνει κανέναν να πειράξει εκείνο που λατρεύει από παιδί μικρό. Αυτό δηλαδή που τραγουδιέται και ως «εμείς θα σε κρατήσουμε Παναθηναϊκέ» ή απλά… «μαζί σου και στα δύσκολα».
Θα έλεγα επίσης πως δεν υπάρχουν και λόγια για την οργή που σου προκαλεί το πόσο παρατημένη είναι αυτή η ομάδα, το πότε και το γιατί αυτό επιλέχθηκε και για το πως γίνεται ακόμη και τώρα να μην συγκινούνται κάποια «βαριά πορτοφόλια». Τα οποία ασχολούνται, έρχονται και στο γήπεδο και αν έβαζαν ένα «χεράκι» θα είχαμε… άλλα κόλπα. Δεν είναι για σήμερα όμως αυτά αδέρφια. Σήμερα ας κρατήσουν οι χοροί.
Η ατμόσφαιρα στη Λεωφόρο ήταν μαγική και ονειρεμένη. Ακόμη πιο άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι όχι απλά δεν άνοιξε μύτη, αλλά ούτε καν… μισό καπνογόνο. Αυτό που θα έκλεινε και το «σπίτι» μας εν όψει ΑΕΚ. Μην το προσπερνάτε. Δεν είναι απλό επίτευγμα αυτό και σε μια ομάδα ακέφαλη διοικητικά μοιάζει με άθλο. Οπότε προφανώς και αξίζουν συγχαρητήρια και στον κόσμο (οργανωμένους, ανοργάνωτους, τα πάντα όλα) και σε 2-3 χαμηλόβαθμα στελέχη που έχουν μείνει να παλεύουν και να παίζουν τον… πισινό τους καθημερινά. Να τα λέμε κι αυτά…
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ο Παναθηναϊκός έδειξε από τη σέντρα ότι θέλει το παιχνίδι και πως έχει τον τρόπο να το πάρει. Ηταν η καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο και νίκησε πέρα για πέρα δίκαια. Ειχαμε πει πως το κλειδί θα είναι η άμυνα καθώς αν κρατούσες το μηδέν, μισό γκολ θα το έβρισκες. Και το βρήκες. Πίσω δεν πέρναγε κουνούπι, ο Μολέδο έμοιαζε αυτό που λέμε… μόνος του και όλοι τους ενώ πλάι στον Βραζιλιάνο ήταν άλλος παίκτης και ο Κολοβέτσιος. Κρίμα γι’ αυτόν τον ΠΑΙΧΤΑΡΑ που δεν ξέρεις αν θα τον έχεις και στο μέλλον δικό σου, αλλά ας ζήσουμε απόψε με το παρόν και ασχολούμαστε αργότερα με το μέλλον.
Τρομερή δουλειά από τους χαφ, ο Λουντ έκανε την ενέργεια του ματς στο γκολ και ο Βίγια πέτυχε ένα «μεγάλο» παστέλι που το έψαχνε… χρόνια. Ο Μολίνς ήθελε αλλά δεν τον πήγε το ματς. Θεωρώ πως αν έπαιζε ο Τσάβες (δεν συζητάμε Και για Λουτσιάνο) θα μιλάγαμε για «πολλά με λίγα» και η άμυνα του Ολυμπιακού θα έχανε τα αυγά και τα καλάθια. Ασχετο, αλλά επειδή είπα καλάθια, εκτός από τον Σίνγκλετον είδα στα επίσημα και τον ΜΕΓΑΛΟ Νίκο Παππά. Ας μην γράψω καλύτερα αυτό που έχω στο μυαλό μου, μην τρέχουμε και χαλάμε και τις καρδιές μας. Αρκετά χαλάστηκαν και πόνεσαν ορισμένοι…
Μέχρι να μείνει από δυνάμεις ο Παναθηναϊκός, αλλά και να έρθει και το αίσθημα «αυτοσυντήρησης» που σε γυρίζει πίσω δεν έφαγε ΟΥΤΕ ΦΑΣΗ από τον αντίπαλό του. Ένα ημίχρονο χωρίς τελική και 1-2 επικίνδυνες στιγμές σε χρονικό σημείο που υπό κανονικές συνθήκες το ματς θα έπρεπε να έχει τελειώσει. Είτε με το πέναλτι που «πνίγηκε» (γενικά, πάντως δεν διέκρινα κακή πρόθεση από τον Παπαπέτρου), είτε με κάποια από τις χαμένες ευκαιρίες, είτε αν παίζαμε κομπλέ…
Ακόμη και έτσι πάντως η δουλειά έγινε. Κανονικά και με το νόμο. Και δεν έχουν να πουν ΛΕΞΗ. Θα έρχονται και θα χάνουν με τα χέρια κάτω. Και φέτος και πέρσι και παλιότερα. Μια φορά μόνο την πήραν χαμπάρι τη δουλειά και δεν κατέβηκαν. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάτι ήξεραν τα παιδιά… Για την ώρα και για να μην ξεχνιόμαστε ΜΕΣΑ στο χορτάρι ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερους πόντους από τον Ολυμπιακό. Και πόσους ακόμη θα μπορούσε να έχει. Ας είναι. Είπαμε για απόψε, ας κρατήσουν οι χοροί… Ας το χαρούμε λοιπόν, γιατί το έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη…
