Πρώτα από όλα οι παραδοχές…Ήταν ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους φώναξε με την ψήφο του ΟΧΙ…
Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας λίγους προβληματισμούς…
Είναι τελικά ο χώρος του Ναι, ο φιλελεύθερος τέλος πάντων χώρος, τόσο ανίκανος επικοινωνιακά για να ενσωματώνει την αποτυχημένη στις πρόσφατες εκλογές επικοινωνιακή τακτική και να βγάζει μπροστά όλους τους αποτυχημένους και καταδικασμένους στη συνείδηση του λαού; Παρέλασαν μπροστά μας όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, μέχρι και ο Λαλιώτης και ο Τσοχατζόπουλος (ακόμα και αυτοί βγήκαν για να μας πείσουν για το ναι).
Αν τελικά αυτοί είναι που εκφράζουν το φιλελεύθερο χώρο μήπως πρέπει να αλλάξω χώρα;
Ήταν λες και κυνηγούσαν όσο το μεγαλύτερο δυνατόν ποσοστό του ΟΧΙ ώστε να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη δύναμη ο Τσίπρας στις διαπραγματεύσεις.
Μήπως τελικά τα μέτρα θα είναι τέτοια που μόνο ένας πρωθυπουργός που συγκέντρωσε το 60% μπορεί να περάσει;
Μπορεί απλά να είναι προϊόντα της φαντασίας μου όλα αυτά αλλά ακόμα και ο αναλώσιμος μετά τα δύο χαστούκια Σαμαράς είχε μείνει στη θέση του. Εχασε Ευρωεκλογές και εκλογές και παρόλα αυτά εκεί σταθερός… Μήπως τελικά υπάρχει για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελλάδας μια συνεργασία σε υψηλό επίπεδο για να μπει μια τάξη στο κράτος…;
Μόνο ο χρόνος θα δείξει…Και από αυτόν δε διαθέτουμε μπόλικο….
