Τα δάχτυλά μου ακουμπώ στο σώμα του επάνω
τη φλόγα βλέπω μα εγώ το κάψιμο δε νοιώθω.
Είναι με δίχως όνομα δεν ξέρω αν υπάρχει
κι εγώ μόνο τη λάμψη του ακόμη τώρα βλέπω.
Είναι αλήθεια πως πολλούς τους έχει εγκλωβίσει
τους δίνει, λένε, σιγουριά με ψεύτικες ελπίδες.
Μα είναι και ανάγκη τους παρηγοριά να βρίσκουν
για να ταΐζουν δαίμονες που ζουν μες το μυαλό τους.
Ναι, όλα είναι στο μυαλό, αυτό ΄ναι ο αφέντης……..
…μα του αρέσει, θρέφεται, κι αυτό με παραμύθια.
Πάν Καρτσωνάκης
