Στο ερχόμενο δημοψήφισμα θα ψηφίσω Όχι. Η θέση μου αυτή είναι σχεδόν
ανεξάρτητη από το πώς τίθεται το ερώτημα. Εξηγούμαι:
- Αυτό που τώρα λέμε Ευρωπαϊκή Ένωση , σίγουρα δεν είναι ένωση και
ακόμα περισσότερο δεν είναι Ευρώπη των λαών. Δεν επιθυμώ να είμαι μέλος
σε μια ένωση όπου αποφασίζει ο ισχυρός κι εγώ πρέπει να χορέψω στον
ρυθμό του. Σε μια ένωση όπου καταλύονται οι δημοκρατικές αποφάσεις των
λαών. Σε μια συμμαχία όπου ο μεγάλος κίνδυνος είναι οι αριστερές πολιτικές
και όχι οι ακροδεξιές τάσεις σε όλη την Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη όπου το
μεταναστευτικό ως πρόβλημα, αντιμετωπίζεται με φράχτες και στρατόπεδα
και όχι με αλληλεγγύη αλλά και προσπάθειες επίλυσης των προβλημάτων στη
ρίζα του κακού (πόλεμοι , ακραία φτώχεια, εξευτελισμός ανθρώπινης ζωής).
Σε μια Ευρώπη όπου έσωσε τις τράπεζες και τους τραπεζίτες περνώντας την
κρίση και τα χρέη στους λαούς της.
- Οι φίλο ευρωπαϊκές δυνάμεις είναι οι δυνάμεις που μας έφεραν εδώ.
Χρόνια διακυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την κάλυψη και την βοήθεια
ανθρώπων όπως ο Σ.Θεοδωράκης και ο Γ. Ψαριανός από το Ποτάμι και με
την βοήθεια τα τελευταία χρόνια της συστημικής Χρυσής Αυγής, έφεραν την
χώρα και τον λαό στα σημερινά επίπεδα, οικονομικά και δημοκρατικά. Με
κανάλια – καθοδηγητές, επιχειρηματίες σε ρόλο μαριονετίστα και με την
αξιοπρέπειά μας στο ναδίρ. Οι #μένουμεΕυρώπη της ελληνικής πολιτικής
σκηνής είναι άνθρωποι βαρύτατα υπεύθυνοι για την Ελληνική κρίση οι οποίοι
ελπίζω και εύχομαι να μην πείθουν πλέον κανέναν.
- Η Ελλάδα στην οποία ζούμε δεν είναι μια χώρα κοινωνικά και πολιτικά
κατεστραμμένη. Με μια παγκόσμια ζηλευτή φύση, παραλίες, εξοχές και άλλες
ομορφιές, εμείς οι κάτοικοι της, την βιάζουμε καθημερινά. Την γεμίζουμε
σκουπίδια, μισούμε ή αδιαφορούμε για τον διπλανό μας, μόνο και μόνο
επειδή είναι διπλανός μας, κοιτάμε τις ουρές στα ΑΤΜ αλλά ξεχνάμε αυτές
στον ΟΑΕΔ και τα συσσίτια, μισούμε τους μετανάστες γιατί λερώνουν την
πόλη μας αλλά τους εκμεταλλευόμαστε για τα χωράφια μας και τις δουλειές
που έπρεπε να κάνουμε μόνοι μας και γενικά μισούμε την χώρα που ζούμε.
Αυτή την κατάσταση μπορούμε μόνο να την αλλάξουμε αν φύγουμε από την
εποχή της ανάθεσης και περάσουμε στην εποχή της δράσης. Έτσι προτιμώ
να αποφασίσω εγώ για το μέλλον μου από το αναθέσω την λύση σε άλλους
(π.χ. προτάσεις για κυβέρνηση συνεργασίας, εθν. σωτηρίας και άλλα τέτοια
φαιδρά).
4 και τελευταίο. Δεν έχω τίποτα να χάσω. Τον τελευταίο καιρό, ίσως και μετά
τις εκλογές, αδιαφορώ για τις πολιτικές εξελίξεις. Αισθάνομαι γύρω μου να
υπάρχει ένα παγωμένο ρεύμα που δεν αφήνει κανέναν να ανασάνει. Αρχίζω
να συνηθίζω μουντούς ανθρώπους, ερείπια της ζωής που ψάχνουν στα
σκουπίδια, το στρατόπεδο που δεν ανοίγει παρά την υπόσχεση για το Πάσχα
και γελάω αντί να εξοργίζομαι με το ζευγαράκι στης Αχαϊκής Συμπολιτείας Στο
σπίτι μου ζούμε με έναν μισθό εδώ και χρόνια, με την βοήθεια των γονιών
μου, το τζάκι για θέρμανση και με το λαμπάκι της βενζίνης μονίμως στο
κόκκινο. Και είμαι από τους τυχερούς της κοινωνίας με όλα τα παραπάνω. Δεν
ξέρω αν είμαι απερίσκεπτος αλλά πλέον δεν φοβάμαι. Καταλαβαίνω πως
υπάρχει και χειρότερο αλλά δε με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς αυτό που ζούμε
τώρα, αν συνεχιστεί για πολύ καιρό, σίγουρα δεν υπάρχει χειρότερο.
Προτιμώ να παλέψω για την αξιοπρέπειά μου παρά για τον μισθό μου.
Προτιμώ να έχω να πω κάτι στα παιδιά μου, όταν δίκαια θα έρθει η ώρα να με
κρίνουν.
Γιατί όχι λοιπόν;
Βασίλης Χρισταράς
εκπαιδευτικός
υ.γ. Φέτος, μετά από πέντε χρόνια, αποφασίσαμε να πάμε και διακοπές με
φίλους. Η γυναίκα μου σήμερα μου έλεγε μήπως να μην πάμε και να μην
χαλάσουμε τα λεφτά. Θα πάμε αγάπη. Έτσι για το γαμώτο.
