Ο ασφόδελος είναι το φυτό που τα άνθη του εμφανίζονται
τέλος του Χειμώνα-αρχές της Άνοιξης
και συνδέει έτσι τις δύο εποχές του χρόνου.
Οι βολβώδεις υπόγειοι καρποί, πλούσιοι σε άμυλο,
έθρεψαν τους αποκλεισμένους του 1917 στην Αττική
καθώς και τους πεινασμένους της γερμανικής κατοχής.
Από την αρχαιότητα ο Ησίοδος (Εργα και Ημέραι στιχ. 39-40)
αναφέρει τον ασφόδελο και τη μολόχα
ως τροφή των φτωχών της εποχής του:
“Νήπιοι, ουδέ ίσασιν, όσω πλέον ήμισυ παντός,
ουδ΄ όσον εν μαλάχη τε και ασφοδέλω,
μεγ΄ όνειαρ” (οι ανόητοι, που δε γνωρίζουν
πόσο ανώτερο είναι το μισό απ΄ το σύνολο,
ούτε και πόση ωφέλεια έχει μέσα της η μολόχα και ο ασφόδελος).
Φυτό γνωστό ήδη από τους ομηρικούς χρόνους ενέπνευσε αρχαίους και νεοέλληνες ποιητές.
Συνδυάστηκε από τη αρχαιότητα με τους νεκρούς και τον κάτω κόσμο,
και χαρακτηρίστηκε “νεκρολούλουδο”.
Γι αυτό και οι αρχαίοι πρόγονοί μας το φύτευαν δίπλα στους τάφους,
γιατί πίστευαν ότι με τους βολβούς του τρέφονταν οι νεκροί.
