Οι ανησυχίες μιας μητέρας
‘Ηταν απλά ένα χαστούκι;
Ή μήπως είναι ο τρόπος που κάποιοι καθηγητές του 21ου αιώνα διαχειρίζονται τις κρίσεις στα σχολεία ή πάλι μήπως είναι κάτι βαθύτερο; Κάτι πιο σάπιο και πιο επικίνδυνο;
Μαθαίνω ότι το Υπουργείο περνά από επιμόρφωση τους νεοδιορισμένους εκπαιδευτικούς. Μαθαίνω επίσης πως τους διδάσκει κοινωνιολογία και ψυχολογία και πώς να διαχειρίζονται τις συγκρούσεις στα σχολεία τους και πως –δήθεν- να ενσωματώνουν και να συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά, και πως τάχαμου να επικοινωνούν… πώς το γράφουν να δεις: «εκπαιδευτική πράξη» και «εκπαιδευτική επικοινωνία».
Μαθαίνω επίσης πως ο καινούριος νόμος ο 4823/03.08.20-21 έχει μια οπτική που θεωρεί τα πάντα αγωγή μέσα στο σχολείο. Εκεί στη Διεύθυνση Β/θμιας τα θυμόσατε άραγε αυτά; Γιατί, δεν μπορεί, το νόμο θα τον έχετε διαβάσει… Μήπως τα παιδιά μου ή τα παιδιά οποιουδήποτε πολίτη θα πάρουν σειρά για να τις φάνε από τον καθηγητή του σχολείου;
Και διαβάζω το έγγραφο της Β ΄ΕΛΜΕ Κορινθίας που συντάχτηκε για να υποστηρίξει την καθηγήτρια που χαστούκισε το παιδί στο 1ο Γυμνάσιο Κιάτου και νιώθω σοκαρισμένη…
Η συνάδελφος σας «βρέθηκε» σε δυσάρεστη θέση; όχι το παιδί;
Πώς είναι δυνατόν να ασκείται βία σ΄ ένα παιδί Γυμνασίου; Δε μπορεί ένα ενήλικο άτομο – παιδαγωγός δήθεν – να ηρεμήσει δυο Γυμνασιόπαιδα; Δεν μπορεί να βρει τα λόγια; Δεν μπορεί να βρει τον τρόπο; Δεν έχει την ικανότητα να ελέγξει τον εαυτό της και να αποφύγει τη σωματική βία; Μήπως νιώθει ασφαλής και καλυμμένη από τον συνδικαλιστή σύζυγο; Μήπως νιώθει καλυμμένη από τους υπόλοιπους συνδικαλιστάδες που δεν βρήκαν την ανθρωπιά, τη δύναμη, την εντιμότητα να καταδικάσουν ξεκάθαρα την βία κατά του παιδιού παρά μετέθεσαν το μπαλάκι των ευθυνών όπου τους βόλευε; Τι θα πει κύριοι «το κλίμα ατιμωρησίας» στο σχολείο; Αφού υπάρχει ατιμωρησία αναλάβατε εσείς να τιμωρείται τα παιδιά κατά πως θέλετε; Πήρατε το νόμο στα χέρια σας; Πώς βλέπετε το ρόλο σας;
Και αντί να σκύψετε το κεφάλι κατασυκοφαντείτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα παιδί και την οικογένειά του αναπαράγοντας κάθε βρωμερό ρατσιστικό στερεότυπο που ανακαλύψατε για να δικαιολογήσετε τη βία που ασκήσατε στο παιδί;
Είναι παιδί που ο πατέρας έτσι κι έτσι… κι άρα παλιόπαιδο… κι έτσι έχουμε το δικαίωμα να σηκώσουμε χέρι…
Μήπως ο δάσκαλος δεν είναι αυτός που αγκαλιάζει τα παιδιά… δεν είναι αυτός που στέκεται δίπλα τους, όταν οι άλλοι τους γυρνούν την πλάτη, δεν είναι αυτός που δεν κοιτάζει τα πλούτη της κάθε καθώς πρέπει οικογένειας, αλλά κοιτάζει και τους πιο «έξω», τα παιδιά ενός κατώτερου θεού, τα παιδιά που κάποιοι τους βάλανε ταμπέλες.
Και στη σαπίλα των σόσιαλ μίντια είδαμε πολλούς υποστηρικτές της βίαιης πράξης της καθηγήτριας. Υποστηρικτές που έσταζαν δηλητήριο από τον βόρβορο που έχουν για στόμα για το παιδί και την οικογένεια που τόλμησε να ζητήσει δικαίωση… που τόλμησε να ζητήσει το δίκιο της εναντίον της κ. συνδικαλιστού… (Εγώ τώρα γιατί πιστεύω πως ο εν λόγω συνδικαλιστής θα έπρεπε να υποβάλλει την παραίτηση του;)
Τα σχολεία μας θα γίνουν καλύτερα αν οι δάσκαλοι αγαπάνε τα παιδιά, αν στέκονται δίπλα τους ως άνθρωποι, αν είναι πραγματικοί επαγγελματίες, αν οι συνδικαλιστές τους δεν κρύβουν τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και αναλαμβάνουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, αν στα σχολεία δεν λειτουργούν κλίκες, αν δεν ασκούν διεκπεραιωτικά τη δουλειά τους, αν η εκπαίδευση δεν είναι γι αυτούς η στιγμή στο τέλος του μήνα που θα σταθούν μπροστά στο ΑΤΜ…
Ίσως τότε θα μπορούμε να πούμε ότι δεν έχουμε τελειώσει σα χώρα, ίσως η σαπίλα να μην τα καταβροχθίσει όλα, ίσως να μη χρειαστεί για κανένα λόγο να τιμωρηθεί κανένα άλλο παιδί με σωματική βία…
Ας είναι το τελευταίο χαστούκι…
Γιατί ανώνυμη παρακαλώ;
Α.Β. εσύ;;;