Όταν μιλάμε για ανθρώπους που ξέρουν καλά να μας τρομάζουν, ο Στίβεν Κινγκ είναι στην κορυφή της λίστας. Κυρίως με τα βιβλία του και λιγότερο με τις ταινίες που βασίζονται σε αυτά, ο 72χρονος (τα κλείνει στις 21 Σεπτεμβρίου) συγγραφέας ξέρει να μπαίνει μέσα στο μυαλό μας και κάτω από το δέρμα μας και να δίνει ζωή σε φόβους που ούτε υποψιαζόμαστε ότι υπήρχαν.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μπορεί να κάνει ένα μυαλό σαν το δικό του να τρομάξει; Ο ίδιος μιλάει συχνά, είτε βιβλία – δοκίμια που έχει δημοσιεύσει είτε σε συνεντεύξεις του είτε στο Twitter όπου είναι ιδιαίτερα ενεργός και αξίζει να τον ακολουθήσετε, για βιβλία, ταινίες και σειρές που του αρέσουν. Ας δούμε 10 παραδείγματα.
«Το ξύπνημα των νεκρών» (Dawn of the Dead, 2004): Το ριμέικ της κλασικής ταινίας του Τζορτζ Ρομέρο από τον Ζακ Σνάιντερ είναι μία από τις αγαπημένες ταινίες του Κινγκ, κυρίως χάρη στα γρήγορα και λυσσασμένα ζόμπι της. Ο ίδιος τα έχει χαρακτηρίσει «τρομοκράτες που δεν το βάζουν κάτω» και έχει σχολιάσει ότι τα πρώτα λεπτά της ταινίας είναι η καλύτερη εναρκτήρια σκηνή που έχει δει ποτέ.
«Το Αυτό» (It, 2017): Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, λέει ο κόσμος. Κι όμως, ο Στίβεν Κινγκ δεν λέει συχνά καλά λόγια για ταινίες που βασίζονται στα βιβλία του. Όμως για το «Αυτό» δήλωσε ότι δεν ήταν προετοιμασμένος για το πόσο καλή ταινία είναι, και πόσο πιστή στο πνεύμα του μυθιστορήματός του.
«Η Αυτοψία» (The Autopsy of Jane Doe, 2016): Μία πρόσφατη ταινία που μπορεί να σας έχει ξεφύγει, αλλά είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές που θα δείτε στη ζωή σας. Ο Κινγκ θεωρεί ότι φτάνει στα επίπεδα του πρώτου «Alien» και σε οτιδήποτε έχει σκηνοθετήσει ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ (άλλος μεγάλος μετρ αυτός).
«Προρφυρός Λόφος» (Crimson Peak, 2015): Δεν το βρήκε απλά τρομαχτικό αλλά και πανέμορφο στον τρόπο που εικονογραφεί το μεταφυσικό στοιχείο. Ένα γοτθικό αριστούργημα από τον Γκιγιέρμο ντελ Τόρο που δεν αναγνωρίστηκε αρκετά.
«Η Κάθοδος» (The Descent, 2005): Ο Κινγκ θεωρεί ότι η σχέσεις ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες και τα μυστικά του είναι αυτά που κάνουν τα τέρατα πιο τρομαχτικά. Και επιμένει ότι πάντα χρειάζονται περισσότερα πράγματα από καλά ψηφιακά εφέ για να τρομάξεις αληθινά τον θεατή.
«Το Σκάφος του Τρόμου» (Event Horizon, 1997): Για να χρησιμοποιήσουμε τα ίδια τα λόγια του Κινγκ: «Μια λαβκραφτική ιστορία τρόμου στο διάστημα, με μία αίσθηση από το “Πείραμα του Quartermass”, όπως θα την έφτιαχναν Βρετανοί». Επιπλέον, η φωτογραφία και τα εφέ είναι εξωπραγματικά.
«Οι Διαβολογυναίκες» (Les Diaboliques, 1955): Ελάχιστες είναι οι ταινίες που μπορούν να θεωρηθούν πιο χιτσκοκικές και από εκείνες του Χίτσκοκ. Αυτό το συγκλονιστικό θρίλερ του Ανρί Ζ. Κλουζό το καταφέρνει, με τη γεμάτη ανατροπές ιστορία της συζύγου και της ερωμένης ενός αυταρχικού διευθυντή σχολείου, που σχεδιάζουν να τον δολοφονήσουν.
«Βλέπω το Θάνατό σου» (Final Destination, 2000): Στον Κινγκ άρεσαν πολύ όλα αυτά που συνέβαιναν για να πεθάνει κάποιος, θυμίζοντάς του τη δουλειά του εφευρέτη Ρουμπ Γκόλντμπεργκ. Θεωρεί ότι όλες οι σκηνές θανάτου είναι τρομαχτικές, αλλά η πρώτη είναι σίγουρα η καλύτερη.
«Το Τελευταίο Σπίτι Αριστερά» (The Last House on the Left, 2009): Με αυτό το ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου του Γουές Κρέιβεν, ο Ντένης Ηλιάδης («Hardcore») δοκίμασε τις δυνάμεις του στο Χόλιγουντ. Ο Κινγκ θεώρησε ότι ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο έξυπνα ριμέικ της δεκαετίας, ότι ήταν βίαιο και ασυμβίβαστο, αλλά και όμορφο ταυτόχρονα.
«Η Ομίχλη» (The Mist, 2007): Άλλη μια ταινία από βιβλίο του Κινγκ, με τον ίδιο να θεωρεί ότι ο σκηνοθέτης Φρανκ Ντάραμποντ (έχει κάνει και το «Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ», επίσης του Κινγκ) είχε περισσότερα @ρχίδι@ από εκείνον (δικές του λέξεις) για να τελειώσει την ταινία με τον τρόπο που το έκανε. Είναι τρομαχτική σε όλη της τη διάρκεια, αλλά το φινάλε θα σας ξεριζώσει την καρδιά…
«Ο Πατριός» ή «Έξαψη Βίας» (The Stepfather, 1987): Αξίδει να δείτε τον Λοκ του «Lost» στα νιάτα του, με μαλλιά, στο ρόλο ενός ψυχοπαθούς που ξεκινάει νέα οικογένεια αφού έχει σκοτώσει τη γυναίκα του και το παιδί του, αλλά οι δολοφονικές του τάσεις επιστρέφουν. Ο Κινγκ λέει τα καλύτερα για τον πρωταγωνιστή Τέρι Ο’ Κουίν.
