Αν κρίνω από τους οριζόντιους φόρους, τα μέτρα, το κλίμα φόβου και τα «αστυνομικού» τύπου μέτρα εναντίον όσων δεν μπορούν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στο κράτος, είναι η πρώτη φορά που το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου εφαρμόζεται στη πράξη από μία κυβέρνηση η οποία φέρεται σαν να είναι όλοι φοροκλέφτες, σαν να έχει κηρύξει πόλεμο στους επιστήμονες, μαγαζάτορες και τις επιχειρήσεις.
Είναι φανερό πως το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να προστατέψει την κομματική του πελατεία των δημοσίων υπαλλήλων και να κηρύξει διχασμό μεταξύ ευπαθών οικονομικά ομάδων και όσων επιβιώνουν ή έχουν τον τρόπο να περνάνε ακόμα καλά. Όποιος βγάζει πάνω από 600 ευρω είναι δαχτυλοδεικτούμενος.
Η διαρκής και αυξανόμενη φορολόγηση με τα διάφορα ευφάνταστα εισπρακτικά μέτρα μειώνουν το εισόδημα του κόσμου ο οποίος με τη σειρά του μειώνει τις δαπάνες του στα απολύτως απαραίτητα ενώ την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις είτε ανεβάζουν τιμές για να ανταπεξέλθουν στις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις είτε κρατάνε ίδιες τιμές μειώνοντας θέσεις εργασίας, ποιότητα υπηρεσιών και πολλά άλλα.
Η κυβέρνηση δείχνει ότι έχει κηρύξει πόλεμο σε όσους βγάζουν χρήματα και έχει ποινικοποιήσει το κέρδος. Κυνηγά όσους έχουν χρήματα και ακίνητα και δείχνει ότι το μόνο που τη νοιάζει είναι να πιστέψει ο φτωχός ότι το κράτος θα πάρει από τους πλούσιους για να δώσει σε αυτόν. Στοχεύει στη δημιουργία εμφυλιακοπολεμικού κλιματος για να διατηρείται αναίμακτα στην εξουσία…
Ο μόνος τρόπος να υπάρξει η περιβόητη ανάπτυξη είναι να έχει ο κόσμος λεφτά να ξοδέψει και αυτό γίνεται με δουλειές που θα φτιάξουν ιδιώτες με κίνητρο το κέρδος. Κανένας δεν ανοίγει μαγαζί για να χάνει χρήμα. Θα κερδίζουν αυτοί και θα βγάζουν λεφτά και οι εργαζόμενοι.
Το κράτος αποτελεί μία πτωχευμένη επιχείρηση που ούτε σε 30 χρόνια δε θα μπορέσει να δώσει αξιοπρεπή εισοδήματα.
Και πως θα υπάρξει ανάπτυξη ; Φτιάχνοντας 20 Μοτορ Οιλ για να προσλάβουν απο 600 εργαζόμενους ή επιτρέποντας ουσιαστικά στη μικρή οικογενειακή μικρομεσαία επιχείρηση η οποία αποτελεί ότι πιο καθαρό και τίμιο υπάρχει στην επιχειρηματικότητα να λειτουργήσει; Και πως θα ξαναχτιστούν σπίτια, θα αγοραστούν αυτοκίνητα, θα ξοδευτούν χρήματα χωρίς ελεύθερη διακίνηση χρήματος, χωρίς δάνεια, χωρίς καλούς μισθούς ; Πόσο θα αντέξει η ελληνική κοινωνία και ειδικά οι νέοι να ζουν με τη τσεκουρωμένη σύνταξη των γονιών ;
Πριν λίγες μέρες είδαμε ότι το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη ανακοίνωσε πως κλείνει μετά από δεκάδες χρόνια λειτουργίας και ιστορίας. Οι ιδιοκτήτες δήλωσαν ότι θα επανέλθουν όταν υπάρξουν συνθήκες επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Βλέπει κανείς να διαμορφώνεται κάτι τέτοιο ;
Θ.Τ
