Παγκόσμιο Κύπελλο και EURO με την εθνική Ιταλίας, πρωταθλήματα και κύπελλα με τη Γιουβέντους, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Πάρμα. Και το Τσάμπιονς Λιγκ; Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη δεν πρέπει να κλείσει τα μάτια της… Το αξίζει ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν.
Κλεισμένα 39 και ακόμα επιμένει να παίζει. Να παίζει ε; Δεν είναι μόνο αυτό στην περίπτωσή του. Είναι το πάθος, είναι αυτό το βλέμμα που δείχνει ότι αποφασιστικότητα για νίκη. Είναι αυτές οι απίθανες αποκρούσεις του… Θυμάστε την εντυπωσιακή επέμβασή του στο πλασέ του αμαρκάριστου Ινιέστα στην αναμέτρηση της Τρίτης κόντρα στη Μπαρτσελόνα; Και πως κοιτάζει μετά την κάμερα με ύφος «δεν περνάνε σε εμένα αυτά».
Είναι και το ανεκπλήρωτο όνειρο… Αυτό το γαμ@@@@ο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ! Πήρε Μουντιάλ και EURO με την εθνική ομάδα της Ιταλίας ο Μπουφόν, πήρε πρωταθλήματα και κύπελλα με τη Γιουβέντους, ακόμα και το κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Πάρμα. Αυτό το τρόπαιο με τα… αυτάκια, όμως, το πλησίασε δύο φορές, αλλά δεν το άγγιξε ποτέ. Δεν το πήρε στα χέρια του, δεν το ύψωσε προς τον ουρανό… Το προσπέρασε και έβαλε τα κλάματα…
Η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη έχει κλείσει τα μάτια της πολλές φορές στην περίπτωσή του. Αν ο ποδοσφαιρικός θεός τον παρακολούθησε (και) το βράδυ της Τρίτης κόντρα στους Καταλανούς, ίσως πρέπει να αποφασίσει να επέμβει. Ο Μπουφόν θα συνεχίσει να παίζει (μέχρι τα 65 έχει πει ο ίδιος!), αλλά μήπως φέτος είναι η ώρα του γερόλυκου να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ;
Όταν πρωτοξεκινούσε ήταν μέσος, έπαιξε και λίγο σαν επιθετικός και του άρεσε. Και κατέληξε στη θέση που αγωνιζόταν το ποδοσφαιρικό είδωλό του, ο Τόμας Ν’ Κόνο, τον οποίο πρωτοείδε όταν ήταν 12 ετών στις σπουδαίες εμφανίσεις του Καμερούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990. Εκεί πήρε την απόφαση να γίνει τερματοφύλακας, προς τιμήν του Ν’ Κόνο θα ονόμαζε κάποια χρόνια αργότερα τον γιο του Τόμας.
Ο πατέρας του ήταν αρσιβαρίστας, η μητέρα του δισκοβόλος, οι δύο αδερφές του βολεϊμπολίστριες, ένας θείος του μπασκετμπολίστας και ένας άλλος τερματοφύλακας της Μίλαν. Ο Μπουφόν επέλεξε να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και στα 13 του γράφτηκε στις ακαδημίες της Πάρμα. Αργά, αλλά σταθερά ανέβαινε στις μικρές ομάδες και στα 17 του έκανε ντεμπούτο με τη μεγάλη ομάδα και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά και στο ιταλικό πρωτάθλημα. Στα 18 του ήταν πια βασικός και την περίοδο 1998-99, στα 21 του μόλις, θα κατακτήσει με την Πάρμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι το Κύπελλο Ιταλίας και το Κύπελλο UEFA. Δύο χρόνια ακόμα έμεινε στο «Ένιο Ταρντίνι», αλλά τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα των «παρμέντσι» θα οδηγήσουν στην αποχώρησή του.
Και τότε ήρθε η Γιουβέντους. Το 2001, πριν από 16 χρόνια. Στη «μεγάλη κυρία» θα χτίσει πια βήμα βήμα τον θρύλο του, θα αναδειχθεί σε κορυφαίο τερματοφύλακα, αλλά δεν θα καταφέρει να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2003 η Γιουβέντους θα ηττηθεί από τη Μίλαν στα πέναλτι… Τρία χρόνια μετά θα δει πολλούς από τους συμπαίκτες του, όπως ο Ιμπραϊμοβιτς και ο Καναβάρο να εγκατελείπουν την ομάδα, που έχει πια υποβιβαστεί στη Serie Β, μετά το σκάνδαλο με τα στημένα. Ο Μπουφόν θα μείνει εκεί, μαζί με τον Ντελ Πιέρο, αλλά και τον Νέντβεντ, για να υπερασπιστεί τη «μεγάλη κυρία».Γνωρίζει πως θα δικαιωθεί για την επιλογή του, ότι η λάμψη ξεθωριάζει μόνο για λίγο.
Όλα αυτά τα χρόνια βασικό μέλος της εθνικής ομάδας της Ιταλίας, στην οποία έκανε ντεπούτο στις 29 Οκτωβρίου 1997 κόντρα στη Ρωσία. Στο Μουντιάλ του 1998 ήταν αναπληρωματικός του Παλιούκα και δεν αγωνίστηκε καθόλου, στο EURO του 2000 δεν πήγε λόγω σοβαρού τραυματισμού στο χέρι, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 ήταν πια βασικός. Το 2006 στη Γερμανία είναι η ώρα της «σκουάντρα ατζούρα» να ανέβει στην κορυφή του κόσμου και ο Μπουφόν θα είναι παρών. Με τις αποκρούσεις του, τις φωνές και τις παροτρύνσεις στους αμυντικούς του, με τη σταθερότητά του, με την ηγετική φυσιογνωμία του.
Ο «Τζίτζι» πετυχαίνει ρεκόρ και τα αφιερώνει στους συμπαίκτες του και στην αγαπημένη του. Μην πάει ο νους σας σε κουτσομπολιά. Στην αγαπημένη του εστία… Στην παρέα του τόσα χρόνια. Και της γράφει ακόμα και… ερωτικό γράμμα.
Ο «Τζίτζι» γιορτάζει, πανηγυρίζει, είναι χαρούμενος κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Γιορτάζει διότι είναι εκεί, μόνο ο ίδιος ξέρει πόσο δύσκολα είχε περάσει δύο χρόνια νωρίτερα όταν «πάλευε» με την κατάθλιψη. «Έπρεπε να κλειστώ στον εαυτό μου διότι, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, δεν είχα τις ευκαιρίες να ανοιχτώ. Δεν ήξερα αν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Έκλαιγα τα βράδια στο κρεβάτι μου. Αλλά μετά, πολύ αργότερα , μίλησα για αυτό σε φίλους και συμπαίκτες, ανθρώπους πολύ κοντινούς σε εμένα και ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι είχα πρόβλημα και ότι κάπως έπρεπε να αντιμετωπιστεί κα να θεραπευτεί. Δεν διέκοψα επειδή ένιωσα αυτή τη μεγάλη ευθύνη προς τους συμπαίκτες μου και προς τους ανθρώπους που βασίστηκαν πάνω μου. Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω. Και δεν ένιωθα έτοιμος να σταματήσω. Δεν θεωρούσα ότι ήταν ένας πρέπων τρόπος να αντιμετωπίσω τα πράγματα. Ειχα ένα ΕURO μπροστά μου. Είδα ψυχολόγο, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο ήταν η βοήθεια των φίλων και των συμπαικτών μου» αποκάλυψε ο ίδιος μιλώντας για τους… δαίμονες που τον βασάνιζαν.
Πολλοί βιάστηκαν να τον ξεγράψουν. Πολλές φορές, όλα αυτά τα χρόνια… «Οργανώνουν την κηδεία μου, αλλά ας τους αφήσω να πάνε. Δεν θα υπάρχει, άλλωστε, κανείς εκεί».
«Έχω πει πολλές φορές, δίχως αλαζονεία, ότι κάνω μεγάλη αυτοκριτική και δεν χρειάζομαι να ακούω όλους εκείνους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν καταστάσεις με ασέβεια, δείχνοντας έλλειψη δικαιοσύνης για τους ανθρώπους. Έχω ακούσει πολλά ηλίθια πράγματα, αλλά μόνο ένα αληθινό σχόλιο: ‘περιμένω περισσότερα από τον Μπουφόν’. Αυτό είναι αλήθεια και συμφωνώ απόλυτα». Αποστομωτική απάντηση με λόγια, με πράξεις ακόμα και σήμερα μέσα στο γήπεδο.
Και έτσι, ο «Σούπερτζιτζι» είναι ακόμα εδώ. Παθιασμένος. Και μαζοχιστής… Και όταν τον ρωτούν για το γεγονός ότι συμπλήρωσε 1.000 παιχνίδια απαντά: «Θα υπάρξουν άλλα 1.000»!
