Πέντε ευρωπαϊκές χώρες μπήκαν στο μνημόνιο. Οι τέσσερις βγήκαν από το μνημόνιο και η μία κοντεύει να βγει από το ευρώ.
Ζούμε στο τελευταίο σοβιετικού τύπου κράτος της Ευρώπης. Εδώ κάθε επένδυση μπορεί να την κολλήσει η πολεοδομία, το δασαρχείο, ο περιβαλλοντικός σύλλογος, ο γείτονας, ο δήμαρχος, ο πρόεδρος του επιμελητηρίου, ο συνδικαλιστής. Δεν ξέρει κανείς τι ισχύει και κυρίως τι θα ισχύει αύριο. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην επενδύει κανένας.
Κατορθώσαμε να κολλήσουμε τις δύο μεγαλύτερες ιδιωτικές επενδύσεις: Την επένδυση του Ελληνικού, με προδιαγραφές 50.000 άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας, και την επένδυση στις Σκουριές, όπου η εμπλοκή της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης στην ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, σε συνδυασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση των δικαστηρίων, είχε το σύνηθες θριαμβολογικό αποτέλεσμα: το τίποτα.
Όταν δεν εισπράττουμε νέο χρήμα από νέες επενδύσεις αναζητούμε «ισοδύναμα» για τη διατήρηση κάθε δημόσιας παροχής. Όπου ακούς «ισοδύναμο», κοίτα την τσέπη σου, θα σου έρθει φόρος. Η φορολογική δυνατότητα των Ελλήνων έχει εξαντληθεί, ενώ η ανελαστικότητα των εξόδων του δημοσίου δεν επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία για «ισοδύναμα» που δεν θα μας θίξουν.
Οι εποχές με τα μεγάλα λόγια πέρασαν. Ήρθε η ώρα όσοι παρίσταναν μέχρι χθες τους προπονητές της εξέδρας, να παίξουν μπάλα. Πλέον δεν υπάρχουν πολλές επιλογές: Ή φροντίζουμε με κάθε τρόπο για τη δημιουργία περιβάλλοντος ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ή θα φτάσουμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το τραγούδι ενός δηλωμένου κομμουνιστή τραγουδιστή, του Βασίλη Παπακωνσταντίνου: «μην μου λες για κατακτήσεις και για μαζικές δομές, πες μου μόνο πως περνούν τη νύχτα».
