Τον Σίλα Σεραφείμ τον γνωρίζετε, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι από τους πιο διάσημους ηθοποιούς του stand up comedy στην Αθήνα. Από εκείνους δηλαδή που ανεβαίνουν στη σκηνή και, εντελώς μόνοι τους, ξεκινούν τη σάτιρα που μπορεί να κρατήσει κι ένα δίωρο. Θέλει ταλέντο, ετοιμότητα, χρειάζεται ατάκα κι εγγρήγορση. Ο Σίλας το κατέχει το σπορ. Και δίνει κάθε εβδομάδα δύο παραστάσεις στο Tin Pan Alley. Κάθε Σάββατο στις 10 το βράδυ τις «50 Αποχρώσεις του Greek»και κάθε Κυριακή στις 6 το απόγευμα τις «Κυριακές του Γέλιου» στις οποίες μοιράζεται τη σκηνή με άλλους καλλιτέχνες του είδους. Η ισχύς εν τη ενώσει!
Η σκηνή του efsyn.gr λοιπόν στον Σίλα Σεραφείμ.
Πώς ορίζεται το φαινόμενο «Νεοέλληνας»;
Ως κάτι πολυμορφικό. Ειδικά αυτήν την περίοδο ο «Νεοέλληνας» έχει τέτοια «ποικιλοχρωμία» όσο ποτέ άλλοτε. Είναι και γενναίος είναι και δειλός, φιλότιμος και αναίσθητος, ψεύτης και ειλικρινής, φασίστας και σοσιαλιστής. Η οικονομική αυτή κρίση, που συνεπικουρούμενη απ’ το τρομερό έλλειμμα παιδείας, έχει βγάλει στον αφρό όλη τη συντηρητική και φοβική Eλλάδα, αποκαλύπτοντας την αξιακή ένδεια της νεοπλουτίλας των πανεριών του σκυλάδικου και της lifestyle χαζομάρας, αναδεικνύει το απόλυτο χάος της έκφρασης και της τοποθέτησης του νεοέλληνα απέναντί της. Απ’ τη Χρυσή Αυγή ως τους αντεξουσιαστές και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, νεοέλληνες προσβλέπουν στη λύση του μνημονιακού δράματος ενώ 8-10% είναι σταθερά οπαδοί του λευκού/άκυρου. Η γοητεία της δημοκρατίας είναι η πολυφωνία της αλλά εδώ πρόκειται για πολυδιάσπαση κι αποπροσανατολισμό του κόσμου, λόγω μιας απολιτίκ κληρονομιάς που οδηγεί κατ’ επέκταση και σε μια αδυναμία ταξικής συνείδησης. Ο «νεοέλληνας» αυτή τη στιγμή για μένα είναι σα μια χαλασμένη πυξίδα. Βλέπει την εκπομπή του κομιστή, αγοράζει τη φυλλάδα του και μετά βγαίνει και διαμαρτύρεται στο Σύνταγμα για μια αόρατη κακοδαιμονία. Εμ, έτσι δε γίνεται δουλειά. Για να καταλάβεις τι είναι ο φασισμός, πρέπει πρώτα να ξέρεις πως έκανε καριέρα η Μπέλλου χωρίς στυλίστα.
Είναι πιο εύκολο το χιούμορ σε εποχές οικονομικής κρίσης; Και σε εποχές πολιτικής έντασης;
Για τον σατιρικό δημιουργό, για τον πολιτικοποιημένο stand-up comedian, νομίζω πως είναι το απόλυτα εύφορο και γόνιμο περιβάλλον στο οποίο έχει την απεριόριστη ευκαιρία να δημιουργήσει. Η Τέχνη στην Ελλάδα, μεγαλούργησε σε σκληρές εποχές. Δείτε πότε πήραμε τα 2 Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ειδικά, η σάτιρα που η αποστολή της είναι να ενοχλεί, σε τέτοιους καιρούς δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη, δεν εκλαμβάνεται πιά σαν χαριτωμένη και δεν τη συγχωρούν εύκολα όπως παλιά. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει μόνο ο Ταρτουφισμός, αλλά ένας συγκεκριμένος Ταρτούφος. Η κωμωδία κυνηγάει μια φαυλότητα όμως η σάτιρα έναν φαύλο. Άρα είναι μεγαλύτερο το «πεδίο δράσης» για τον σατιρικό καλλιτέχνη αλλά με μεγαλύτερους κινδύνους κι ευθύνη, ώστε να εκφράσει εύστοχα κι ειλικρινά τον λαϊκό αναστεναγμό χωρίς να λαϊκίσει και να χαϊδέψει τα αυτιά ακόμη και του ίδιου του εντολέα του, που είναι το κοινό.
Ο κόσμος είναι πιο «κουμπωμένος» πλέον σε σχέση με το παρελθόν; Πως τον επηρεάζουν στη συμπεριφορά του ως θεατή τα οικονομικά προβλήματα που αναπόφευκτα αντιμετωπίζει;
Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει λεφτά για πέταμα. Έχει μάθει πιά το value for money, δηλαδή να παίρνει ό,τι εξαργυρώνει. Πάλι μπορεί να εξαπατηθεί, να πληρώσει κάτι «δήθεν» αλλά τώρα θυμώνει περισσότερο από πριν. Ακριβώς γι’ αυτό εκφράζεται και πιο γενναιόδωρα όταν ικανοποιείται με μια παράσταση, γελάει πιο πολύ, χειροκροτάει περισσότερο.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να είναι κάποιος μόνος του στη σκηνή;
Ε, τώρα πια μετά από 20 χρόνια, παραμένει δύσκολο αλλά όχι και τόσο.
Και στην αρχή, όταν άρχιζες;
Όταν ξεκίνησα μ’ ένα δεκάλεπτο κομμάτι, θυμάμαι είχα άγχος για μία βδομάδα πριν την πρεμιέρα. Τώρα πια με ολόκληρη παράσταση μιάμισης ώρας, έχω άγχος μόνο μια μέρα. Οπωσδήποτε, σε σχέση με μια θεατρική παράσταση, δεν φοβάσαι μην κρεμάσεις κανένα, μην πεις αλλιώς την ατάκα, μην χαλάσεις το ρυθμό. Απ’ την άλλη είσαι ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης κι ο εκτελεστής–ηθοποιός του έργου κι έτσι δεν φοβάσαι μην πληρώσεις αμαρτίες άλλων. Αν πάει καλά ευθύνεσαι εσύ, αν δεν πάει… ευθύνεται το… κοινό που δεν κατάλαβε, το… μάρκετινγκ, έλα μωρέ, θα βρούμε κάπου να τα φορτώσουμε. Όχι; Γενικά πάντως, όλες οι δουλειές αν είναι να τις κάνεις καλά, δύσκολες είναι.
Πότε μία παράσταση καταλήγει σε αποτυχία;
Που να ξέρω πότε καταλήγει σε αποτυχία; Ρωτήστε κάποιον που τα καταφέρνει σ’ αυτό! Αστειεύομαι. Πολλές φορές νομίζω ότι δεν ήταν καλή η παράσταση αλλά μετά διαπιστώνω κι από τους συνεργάτες μου κι απ’ το κοινό, ότι άρεσε… Θέλω να πω ότι υπάρχουν πολλά σημεία που νομίζεις ότι δεν περνούν στον κόσμο, αλλά πολλές φορές αυταπατάσαι, διότι τα μέτρα σύγκρισης τα έχεις βάλει πολύ ψηλά και το κοινό είναι διαφορετικό κάθε φορά, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζεις πόσο καλά τα πήγες. Φυσικά υπάρχει ένα πλαφόν στο επίπεδο γέλιου κι όσο αυτό υπάρχει, χαρακτηρίζει και την επιτυχία.
Σε κάθε περίπτωση κι η διάρκεια των παραστάσεων κι η προσέλευση του κόσμου είναι επίσης ένας μπούσουλας. Δεν είναι ο μόνος αλλά ένας βασικός δείκτης.
Πόσο εκτός προγράμματος μπορείς να βγεις μερικές φορές;
Παλιά περισσότερο, τώρα πια σπάνια. Όχι από αδυναμία μιας και ο αυτοσχεδιασμός, ειδικά όταν «κλειδώσει» το κοινό και τους «έχεις», είναι παιχνιδάκι, αλλά από συνειδητή απόφαση –μιας κι ο χρόνος είναι περιορισμένος- ώστε να τους πω όλα όσα δε θ’ ακούσουν ποτέ στην τηλεόραση κι όσα δε θα δούνε ποτέ σε καμιά άλλη παράσταση. Να τους πω αυτά για τα οποία εγώ ίδρωσα για να τα κάνω χιουμοριστικό κείμενο και ματώνω στη σκηνή για να τους τα μεταφέρω.
Υπάρχει σάτιρα και σάτιρα;
Την ώρα που θα ήταν εύκολο να αστειευτείς αυτοσχεδιάζοντας με την κλανιά της γριάς ή το σεξ με τον κουμπάρο, προτιμώ να σατιρίσω θεσμούς, τη θρησκεία και τους παπάδες, τη μεταθανάτια αγωνία, ν’ αστειευτώ με τον Νίτσε, να χλευάσω τους Χρυσαυγίτες και το ναζισμό, την πίστη στα ζώδια, τα ναρκωτικα. Θέλω να τους τινάζω τα μυαλά στον αέρα τη στιγμή που τους γρονθοκοπώ τα σπλάχνα… Θέλω να νιώθουν ότι κρατάω ένα στιλέτο στα χέρια μου. Αλλιώς να κάνουμε πλάκα τηλεόρασης, σχολιάζοντας αν φόρεσε λάθος κραγιόν μια Μενεγάκη σε πρεμιέρα ή πόσο στριγκλή φωνή έχει ένας μπουμπούκος.
Ποια είναι τα πιο πιασιάρικα θέματα για stand up comedy σήμερα;
Και για σήμερα και για πάντα το σεξ. Διαχρονικό, ασφαλές, εύκολο. Έχω κι απ’ αυτό αλλά μετά από 20 χρόνια δε δικαιούμαι να έχω μόνο απ’ αυτό. Πάντως στις «50 αποχρώσεις του greek» ο κόσμος γελάει πολύ και μ ένα κομμάτι από «observational comedy», ήτοι κοινότοπα καθημερινά πράγματα των οποίων εντοπίζεις την παραδοξότητα, με τους Χρυσαυγίτες, με τους μπάφους, με τη θρησκεία, αλλά και με το κομμάτι της Λιλας Σταμπούλογλου, που ανοίγει την παράσταση και ουσιαστικά σατιρίζει την εγκυμοσύνη, ένα θέμα ίσως ταμπού και σίγουρα ανέγγιχτο στην Ελλάδα.
Πηγή: http://www.efsyn.gr/arthro/silas-serafeim-halasmeni-pyxida-o-neoellinas