Γράφει ο Αριστοτέλης Παπαμετζελόπουλος
Πρώτα και κύρια, για να τροφοδοτήσουμε τη σκέψη μας με τα κατάλληλα δημοκρατικά επιχειρήματα θεωρώ απαραίτητο τον ορισμό της εγχώριας τρομοκρατίας.
Ως εγχώρια τρομοκρατία ορίζεται η εκδήλωση οποιασδήποτε μορφής βίας με πολιτικούς στόχους. Στην πλειοψηφία τους, οι τρομοκρατικές ενέργειες, είχαν σκοπό να στείλουν αφενός στους αντιπάλους τους ένα μήνυμα, αφετέρου να επηρεάσουν ή να ματαιώσουν τη λήψη πολιτικών αποφάσεων κρατών ή και πολιτικών πρωταγωνιστών στην εγχώρια πολιτική σκηνή.
Στην Ελλάδα, η εγχώρια τρομοκρατία στην πρόσφατη μεταπολιτευτική ιστορία, έχει τις ρίζες της στη δικτατορία και τον αντιστασιακό αγώνα. Πληθώρα δολοφονιών, βομβιστικών επιθέσεων, απειλών και ταραχών ξέσπασαν στον Ελλαδικό χώρο από την πρωτοεμφανιζόμενη επαναστατική οργάνωση 17Νοέμβρη με στόχο Έλληνες πολιτικούς, δημοσιογράφους και Αμερικανούς διπλωμάτες.
Η βασική αντίθεση σε όλον αυτόν το εγχώριο πόλεμο τρομοκρατίας που είχε ξεσπάσει κατά τη γνώμη μου ήταν μία: η πολιτική – ιδεολογική διαφωνία μεταξύ ακραίων εγχώριων σκληροπυρηνικών κομουνιστικών οργανώσεων και της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου.
Θεωρώ επιτακτική ανάγκη στην ανάλυσή μου, να παραθέσω πρώτα ορισμένες παρατηρήσεις για το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.
Μπορεί η εκδήλωση της τρομοκρατίας να αριθμεί σχεδόν μισό αιώνα με αφετηρία την περίοδο της μετάβασης της Ελλάδας από μία δικτατορία σε μία δημοκρατική διακυβέρνηση, ωστόσο είχε κάποια χαρακτηριστικά που τα συναντούμε μέχρι σήμερα.
Πρώτον, όλες οι επιθέσεις που έγιναν στην Ελλάδα, είχαν συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση. Και αυτό γίνεται γνωστό τόσο από τις προκηρύξεις που ακολουθούσαν τις επιθέσεις, όσο και από τον ίδιο τον στόχο των επιθέσεων.
Δεύτερον, κάθε φορά που γινόταν μια επίθεση, οι τρομοκράτες είχαν ως σκοπό την λαΪκή και ιδεολογική νομιμοποίηση στην κοινωνία με την πρόφαση της απόδοσης της δικής τους δικαιοσύνης.
Τρίτον, όλες αυτές οι επιθέσεις είχαν και ίσως να έχουν έως σήμερα έναν κοινό ιδεολογικό παρανομαστή που οπλίζει το χέρι των τρομοκρατών: την έστω και μερική ή ολική σιωπηρή συγκατάθεση μέρους της ελληνικής κοινωνίας στις πολιτικές δολοφονίες που διέπρατταν.
Η διαφορά με την πρόσφατη τελευταία μνημονιακή δεκαετία ήταν ο διαχωρισμός των μεν στο στρατόπεδο του λαΪκισμού και του αντιμνημονίου, και των δεν στην πλήρη προσήλωση των πολιτικών της τρόΪκα.
Το αντιμνημονιακό μέτωπο είχε ποικίλες αποχρώσεις με τις πιο οξείες να είναι αυτές που οι εκφραστές τους θεωρούσαν τους αντιπάλους τους μερκελιστές και δοσιλόγους. Μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης επί 5 συναπτά έτη, έγινε η εμφάνιση τρομοκρατικών οργανώσεων με επιχειρησιακή ικανότητα και εκπαίδευση άριστη.
Η δε εγχώρια νομοθεσία ήταν πολύ ελαστική με τέτοια φαινόμενα σε βαθμό παρεξηγήσεως. Η ελληνική κοινωνία βαθύτατα διχασμένη και οικονομικά εξαθλιωμένη βρισκόταν στο επίκεντρο τριών επικαλυπτόμενων κρίσεων.
Η πρώτη αφορά την οικονομία και είναι ξεκάθαρη. Η δεύτερη αφορά την κοινωνία που όντας εξαθλιωμένη ειδικά στο κέντρο των μεγάλων αστικών πόλεων, έδινε περιθώρια στην –τρίτη- μεταναστευτική κρίση να εκκολάπτει το αυγό του φιδιού και τον αυταρχισμό. Ο συνδυασμός της οικονμικής, κοινωνικής και μετανστευτικής κρίσης αποτελούν βασικοί παράγοντες για την τροφοδότηση της τρομοκρατίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, από τη μια η άκρα δεξιά να τροφοδοτείται από τα οικονομικά προβλήματα αλλά και το μεταναστευτικό, και από την άλλη ο διχαστικός πολιτικός δημόσιος λόγος τροφοδοτούσαν όλο και περισσότερο επιθέσεις ενάντια στη δημοκρατία όπως ήταν και η προχθεσινή στον κ. Μπογδάνο.
Εν κατακλείδι, αυτό που μπορεί να εξαχθεί ως συμπέρασμα είναι πως σε αστικές δημοκρατίες δυτικού τύπου, όπως είναι και η Ελληνική, μπορεί η τρομοκρατία να είναι πρακτικό αντικείμενο των διωκτικών αρχών, ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι άξονες που είναι καθοριστικοί στην εκδήλωση αυτού του φαινομένου. Και αυτοί δεν άλλοι, από την πολιτική διαφωνία, τον σεβασμό ή μη στη γνώμη του αντιπάλου, την συναίνεση και γιατί όχι και την ομοφωνία στις αντίπαλες θέσεις και το αντίθετο.
