Όταν ήμουν παιδί στη γειτονιά μας ήλθε ένας δικαστής και νοίκιασε σπίτι απέναντι από το
το δικό μας.
Είχε μια πολύ όμορφη γυναίκα και δυο παιδιά . Είχαμε οικογενειακές σχέσεις και έτσι πήγαινα σπίτι του, έπαιζα με τα παιδιά του και μάλιστα πολλές φορές με κρατούσαν για φαγητό.
Θυμάμαι την φασολάδα και το παστό μανιάτικο που του έστελναν από το χωριό του, μέσα σε πήλινα κιούπια, ακόμα και τώρα.
Το μήλο το έκοβαν στα τέσσερα, δεν έδειχνε να ήταν πλούσιος όμως ήταν ευτυχισμένη οικογένεια.
Ο κ.Νίκος πάντα με κοντή ρόμπα δωμάτιου καφέ κάρο ,ήταν κλεισμένος μέσα στο πρώτο δωμάτιο όπου χρησίμευε για γραφείο ,μπροστά από φακέλους που ξεχείλιζαν χαρτιά και συνέχεια έγραφε, έγραφε με το χέρι.
Στο τραπέζι είχε το ίδιο βαρύ ,σοβαρό ύφος και μόνο όταν κρατούσε τα παιδιά του αγκαλιά
χαμογελούσε ,όμως και πάλι συγκρατημένα.
Σήμερα μετά την εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου Κορίνθου, πιστεύω πως σίγουρα ό,τι δεν έλεγε για να εκφράσει την ευτυχία του μέσα στο σπίτι θα το έγραφε σε ποιήματα.
Μέσα στα ποιήματα θα της έλεγε πόσο την αγαπούσε, πόσο ευτυχισμένος ήταν που μοιράζονταν τα δώρα της φύσης έστω και σε μικρά κομμάτια , θα έγραφε για την ευτυχία που του έδιναν τα όμορφα παιδιά του, για το πόσο χαρούμενο τον έκαναν οι καλημέρες με σεβασμό και αγάπη από τους γείτονες, πόσο του έλειπε ο τόπος του και οι γονείς του.
Η γυναίκα του ήταν πάντα χαρούμενη και γελαστή και τα παιδιά του μόλις τον έβλεπαν χαίρονταν, ακόμα και εγώ σιγά σιγά έπαψα να τον φοβάμαι και σήκωνα τα μάτια μου και τον κοιτούσα .Και ας ήταν δικαστής….
Δεν έχει χρείαν πολλών….
Δεν έχει χρείαν πολλών ο άνθρωπος ,
πολλά δεν θέλει
και φτάνει μόνον μια στιγμή ,
μια κουκίδα χρόνου ξεχασμένη,
το σήμαντρό της να ηχήσει η αγάπη ,
ένα αχνογέλιο ,
μια ζεστή ματιά,
λόγος παραμυθία ένας,
άγγιγμα φευγαλέο τ’ ακροδάχτυλου ,
μια ερώτηση απλή ,
πες μου ,πώς είσαι;
Δεν έχει χρείαν πολλών ο άνθρωπος,
Την Ανθρωπιά του για να νιώσει.
(Σοφία Λιγνού.Ποιητική Αδεία Εκδόσεις Ανάτυπο)
Με μεγάλη επιτυχία και συμμετοχή στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου την Κυριακή 13 Απριλίου με πρωτοβουλία του Δικηγορικού Συλλόγου Κορίνθου παρουσιάστηκε το Συλλογικό Έργο ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ.
«Ποιητική Αδεία»
Μίλησαν : οι κ.κ. Ορφανίδης Δημήτριος Εφετης-Προεδρος Κ.Ε.Λ.Δ.
Μελισσινός Αντώνης Εφέτης- Κοσμήτωρ Κ.Ε.Λ.Δ.
Λαζαράτος Πάνος Καθηγητής Διοικητικού Δικαίου,Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ.
Συντόνισε διακριτικά με εύστοχα σχόλια η κυρία Βίκυ Φλέσα. Φιλόλογος -Δημοσιογράφος.
Τους δικαστές πάντα τους φανταζόμαστε σοβαρούς σκυμμένους επάνω σε φακέλους ,να διαβάζουν δικόγραφα ,ν’ανακρίνουν ,να συνεδριάζουν και όσο πιο πίσω πάμε χρονικά μειώνονταν αισθητά οι πιθανότητες να συναντήσεις δικαστή.
Πόσο μάλλον να γράφουν ποίηση και λογοτεχνία.
Από την Ιστορική Διακήρυξη που υπογράφει ο κ . Μελισσινός αντιγράφω: «…αισθάνομαι ότι απευθύνομαι σε βαθιά σκεπτόμενους ανθρώπους, δηλαδή σε ανθρώπους που δεν αναπαράγουν απλά την γνώση, αλλά σκέπτονται και ενεργούν δημιουργικά˙ που θέλουν να εμβαθύνουν, να μιλήσουν να γράψουν για την ζωή και τον άνθρωπο, για τον Θεό και το σύμπαν ˙ θέλουν να καταπιαστούν με όλα αυτά με έναν διαπεραστικό τρόπο που να αγγίζει την ουσία ,την αλήθεια των πραγμάτων˙ να καταγράψουν μερικές αληθινές στιγμές στο χωροχρόνο του πολιτισμού μας.
Ο δρόμος της διανόησης είναι μοναχικός εσωτερικός, αλλά και μοναδικός.
Είναι ο δρόμος που πρωτίστως θα έπρεπε να επιζητούμε .Αναλώνουμε τη ζωή μας στο κυνήγι των υλικών απολαύσεων ,της εξουσίας και του πλούτου.
Πόσοι όμως σκέπτονται αληθινά;
Πόσοι αισθάνονται, εκτός του εαυτού τους ,και τις άλλες υπάρξεις δίπλα τους; …»
Κυρία Επιβατινού ευτυχώς που μας σκεφτήκατε κι εσείς και οργανώσατε την εκδήλωση «Δικαιοσύνη Λόγος και Τέχνη « γιατί μας έδειξε πως υπάρχουν οάσεις μέσα στην συνεφιασμένη καθημερινότητα του υποτιθέμενου Παραδείσου μας.
Η εκδήλωση που οργανώσατε θα μείνει στις ψυχές του θεάμονος κοινού που πρόθυμο ,αφέθηκε στη ζωντάνια και τη μαγεία της ποίησης και προσπάθησε « να ανάπτυξη διάλογο με τον εαυτό του, σκέφτηκε τους άλλους, ήταν έτοιμο να αφουγκραστεί τη φύση και να συνομιλήσει με τον Θεό!»
Κοσμολογία
Ο πόνος της ψυχής μου,σπόρος,
που γονιμοποιεί το πνεύμα
απ’ όπου τίκτονται λέξεις -ανάσες
νεογνά που δραπετεύουν απ’ τη μήτρα
φωνάζουν και διεκδικούν στον χώρο
λίγο αέρα ,ν’αναπνεύσουν μόνο.
Τέτοιος σπόρος που μου δίνει άθελά σου
ή και ηθελημένα
ποιος το ξέρει,
γεννήτρα ποιημάτων κάνοντάς με
πτωχών, μικρών ,
μα τέκνων του δικού σου πόνου,
γι τούτο δε και τόσο αγαπημένων
( Σοφία Λιγνού ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ Εκδόσεις ΑΝΑΤΥΠΟ)
Το θερμό χειροκρότημα, το κράτημα της ανάσας στις απαγγελίες ,η χαραγμένη με όμορφα συναισθήματα λάμψη στα πρόσωπα μετά το πέρας της εκδήλωσης έδειχναν ότι όλοι αφέθηκαν στην απόλαυση της Τέχνης του Λόγου και της Μουσικής ,όπως οι δικαστές και δικηγόροι εκτός των αιθουσών των δικαστηρίων ξέρουν να αρθρώνουν.
Αυτή η εκδήλωση που μας καθήλωσε εκ προοιμίου και παράλληλα αναπτέρωσε την ελπίδα μας , θα πρέπει να επαναληφθεί μέσα στην Κόρινθο για να έχουν την ευκαιρία και άλλοι Κορίνθιοι να κοινωνήσουν αυτής της Ποιητικής και Μουσικής μέθεξης .
Αξίζουν συγχαρητήρια στο ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου για την ιδέα και την τέλεια οργάνωση .
Συγχαρητήρια στους δικαστές του ΚΥΚΛΟΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ για το ανθολόγιο «Ποιητική Αδεία « που κρατάμε τώρα στα χέρια μας , τους ευχόμαστε πάντα να γράφουν έτσι ώστε η ποίηση τους, να μας αναπτερώνει ,και να μας επιβάλλει να ακούμε και να δούμε πράγματα, που δεν γνωρίζαμε ή πιστεύαμε ότι δεν υπήρχαν καν.
Στην σοπράνο κυρία Τσίρτση -Αλαβέρα και τον πιανίστα κ. Δ. Γιάγκα που την συνόδευσε σε γνωστές άριες.
Στον καθηγητή κύριο Παν. Λαζαράτο που εκτός από δεινός ρήτορας μας έδειξε πως είναι και πολύ καλός τενόρος.
Και στον πιανίστα κ Ντακούλη που «έντυσε» μουσικά τα ποιήματα και πεζά που ακούστηκαν ,από τους δημιουργούς τους.
Σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ και πολύ γρήγορα να τους ξαναδούμε.
Ποιον λοιδωρεις;
Αυτόν που μέχρι χθες έραινες με δαφνόφυλλα;
Αυτόν που στα δύσκολα το χέρι σου κράτησε να μην πέσεις;
Ποιον λοιδωρείς;
Αυτόν που δεν βολεύτηκε στα έτοιμα
και δρόμους άνοιξε πιο ψηλά από σένα,
χωρίς να ξεχνά την αφετηρία.
Αυτόν που ύψωσε για τα δίκια σου την γροθιά
Και κλήθηκε να πληρώσει γι’ αυτό .
Αυτόν που ‘δωσε συγχωροχάρτι
στα πισώπλατα κτυπήματα,
μα εσύ συνεχίζεις να τον κτυπάς
με τόνους λάσπη ενοχοποιώντας τον
για όλα σου τα ελλείμματα .
Μη γελιέσαι: Η λάσπη που ρίχνεις
σε εσένα επιστρέφει,
κι εκείνος που στ’ αλήθεια λοιδωρείς
είναι ο μικρός κι αμετανόητα ρυπαρός
ασήμαντος εαυτός σου.
(Βασιλική Χριστούλη ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ Εκδόσεις ΑΝΑΤΥΠΟ)
Μ .Χρισταρά
