Ακούω ήχους της βροχής, μια μουσική στη στέγη
σα μια γιορτή σε ξέφρενους ρυθμούς να ξεφαντώνουν
κι ανοίγω το παράθυρο να μπουν μέσα στο σπίτι
του φθινοπώρου μυρωδιές λίγο πριν το χειμώνα.
Έρχονται φεύγουν κυκλικά ξανάρχονται και φεύγουν
σ’ ένα χορό οι εποχές και φεύγουνε τα χρόνια
κι εμείς γερνάμε και αυτός, ο χρόνος, πάντα νέος.
Γερνάμε και χανόμαστε, σαν το νερό σε λίμνη.
Σαν τις σταγόνες της βροχής, οι άνθρωποι θα ζούμε.
Λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, σταγόνες στην αυλή μας.
Καρτσωνάκης Πάν
