Σήμερα διάβασα πολλά για ήρωες για πρότυπα για και τα λοιπά και τα λοιπά. Το να γίνεις γονιός είναι μία συνειδητή απόφαση .
Ξεκινάς με πολλά όνειρα και ελπίδες αλλά δεν έχεις καμία εγγύηση.
Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα πάνε τα πράγματα όπως θέλεις οπως ονειρεύεσαι.
Ομως ξεκινάς πάντα με μία υποχρέωση: να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, οχι το καλύτερο που γίνεται ίσως, αλλά το καλύτερο που μπορείς.
Και αν δεν ξεκινήσεις με αγάπη έχει χαθεί το παιχνίδι. Υποχρέωση χωρίς αγάπη δεν μπορεί να σε δέσμευσει, να κάνεις αυτό που πρέπει.
Τα παιδιά μας δεν μας χρωστούν τίποτα όπως και εμείς δεν χρωστάμε τίποτα στους γονεις μας (αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να τους τιμούμε).
Οταν φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο με αγάπη, το φέρνεις χωρίς τη θέλησή του αλλα με τη δική σου θέληση.
Αυτό που δεσμεύει τον πατέρα να κάνει το καλύτερο που μπορεί για το παιδί του, δεν είναι ούτε η κοινωνική σύμβαση ούτε ο ανδρισμός του ούτε κάτι άλλο παρά μόνο η αγάπη. γιατί το πατρικό καθήκον είναι μία έκφραση αγάπης.
Ολα αυτά τα χρόνια έχω δει πατεράδες οι οποίοι ήταν πρότυπο ακόμα και αν έχασαν τη σύντροφό τους, ακόμα και αν ήταν σε δεινη οικονομική κατάσταση, ακόμα και αν ήταν χωρισμένοι ακόμα και αν είχαν να αντιμετωπίσουν ρατσισμό αδικία κι και διάκρισεις σπέναντι στα παιδιά τους επειδή ήταν διαφορετικα πχ τα παιδία με αναπηρίες.
Πατεράδες που στάθηκαν πατεράδες ακόμα και αν δεν είχαν καμία βιολογική σχέση με το παιδι τους. Γονιός είναι η συνειδητή απόφαση να αφήσεις την παλιά σου ζωή πίσω και να βάλεις σε πρώτο πλάνο κάποιον άλλον, κάποιον που είναι κομμάτι του εαυτού σου αλλά όχι προέκταση σου, κάποιον που είναι αίμα σου άλλα όχι ιδιοκτησία σου, κάποιον που έχει χαρακτηριστικά σου αλλά δεν είναι αντιγράφο σου.
Εξίσου σημαντικό όμως με την αυταπάρνηση και τις θυσίες, για να είσαι σωστός πατέρας ή μάνα είναι να προσέχεις τον εαυτό σου. γιατί αν είσαι βαθιά δυστυχής ή είσαι ανίκανος να φροντίσεις τον εαυτό σου ,δεν μπορείς να φροντίσεις σωστά ένα παιδί.
