Γράφει η Γραμματέας του Συλλόγου Λόγου και Τέχνης Αλκυονίδες Μαρίνα Καλλίρη
Ο εγκλεισμός μας είναι δυσάρεστος και ατελείωτος και ίσως να είναι παρηγορητικό ότι στην ίδια κατάσταση με εμάς βρίσκεται σχεδόν όλος ο πλανήτης.
Όλοι μας, εξ αιτίας των γρήγορων ρυθμών της σύγχρονης ζωής μας ,κάποιες φορές ίσως να είχαμε σκεφτεί πόσο όμορφα θα ήταν αν μπορούσαμε να το αλλάξουμε λίγο όλο αυτό και να περνούσαμε ένα μικρό διάστημα χαλάρωσης και ηρεμίας με την οικογένεια ,τον σύντροφο μας , γενικά με τους ανθρώπους μας.
Όμως στην παρούσα φάση δεν είναι επιλογή, είναι αναγκαιότητα και υπευθυνότητα απέναντι στον εαυτόν μας και στην κοινωνία μας. Πρωτόγονες, άγριες και βίαιες εμπειρίες που μας έπιασαν απροετοίμαστους. Περνάμε πολύ χρόνο σε περιορισμένο χώρο..! Ταλαιπωρούμαστε συναισθηματικά από φόβο, ανασφάλεια, άγχος και θυμό..! Ξαφνικά τα σχέδια και τα όνειρα μας πάτησαν απότομο φρένο… Το σημείο που σταμάτησαν το ονομάζω σημείο επανεκκίνησης.. Είναι το σημείο που θα ξανασυστηθούμε πρώτα με τον εαυτό μας και μετέπειτα με τους άλλους.. Τι είχαμε; Τι κάναμε; Τι λέγαμε; Τι πιστεύαμε; Πάνω σε ποιες αξίες δημιουργούσαμε την ζωή μας;
Οι απαντήσεις θα ρθουν και θα σταθούν μπροστά μας ξεκάθαρες σαν το φως του πρωινού ηλίου.. Θα ρθουν σαν μάθημα να μας ρωτήσουν αν το κατανοήσαμε, αν καταλάβαμε τις αριθμητικές πράξεις της ζωής μας….Σε αυτή την στιγμή δεν μας εξυπηρετεί ο εγωισμός και η κακία αλλά μόνο η αγάπη και οι αρετές της..!!
Ας πούμε λίγες φορές παραπάνω σε αγαπώ.., σε σκέφτομαι…, μου λείπεις.., θα είμαστε ξανά σε λίγο μαζί…!!
Έξω είναι Άνοιξη… ! Ήρθε ,δεν την σταμάτησε τίποτα.. !
Εύχομαι σε όλους μας όταν ξαναπατήσουμε το γκάζι της ζωής να έχουμε μεταμορφωθεί σε υπέροχα, μοναδικά, φωτεινά πλάσματα !!
Σας αφιερώνω λίγους στίχους από την ποιητική συλλογή “ΝΟΕΡΑ ΠΕΔΙΑ” του ταμία του Σωματείου Λόγου και Τέχνης ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ και πολύ αγαπητού Πατέρα Τσαμπίκου Πετρόπουλου.
ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΥΝΘΉΚΕΣ (Απόσπασμα)
Στις χαρακώσεις των πετρών οι διαβρώσεις του νου.
Στις ανταύγειες του ήλιου οι ρυτιδώσεις της καρδίας.
Στο θάρρος του ήρωα ζωντανή είναι η πορεία…
Όπως θα λησμονηθεί ο πανικός μεγαλώνει αναπλάθοντας τη βεβιασμένη λύση.
Ελευθερία υπάρχει.
Ελευθερία πέρα απ τα απομεινάρια. Μα τα κατάλοιπα… παραμένουν.
Ψάχνεις το μέρος απ όπου ξεκίνησες… Το μέρος δεν το θυμάσαι.
Τα κύματα φευγαλέα θα εκφράζονται από αγωνία.
Πολλά συνοδεύουν αυτά…. Αίτιο η σύγχυση… η αλήθεια.
Συνέπεια…
Στον πόνο της απόγνωσης ήταν η γνώση… που οδηγούσε…..
(Επιμέλεια: Μαρίνα Καλλίρη)